Quatorze juillet. Feest! En itt wat in Frankrijk haast gemeengoed was, schijnt de zon. Als ik alle Nederlandse, Franse èn Roemeense feesten dagen combineer is het bijna iedere week wel feest. Niet dat ik zonodig een aanleiding behoef om te feesten. Dat kan ik goed zonder. Maar die 14e juli heeft door de jaren heen wel een extra tintje gekregen.
Naar de rommelmarkt in Jumilhac als het niet te bar slecht weer was. Al de Nederlanders en wat Britten, die je het hele jaar zorgvuldig hebt weten te mijden, tegen het lijf lopen en in vijf minuten bij kletsen of bij tijdige herkenning negeren door de plotseling vondst van iets interessants tussen de aangeboden rommel. Nederlanders in Frankrijk. Een apart soort volk, waar ik me nooit een deel van heb gevoeld.
Ben ook hier niet de enige Nederlander. Nederlanders herken je aan het feit, dat ze lange tijd met hun Nederlandse plaat blijven rijden. Roemenen zijn er niet geheel vrij van maar hebben gelukkig niet vaak de neiging om me op de aanwezigheid van landgenoten te wijzen. Alsof ik daar op zit te wachten. Had ik me met Nederlanders willen omringen of ermee omringd blijven, was ik wel in Utrecht gebleven. Straks een weekje Nederland en in september naar de ambassade in Boekarest voor een nw paspoort. De combi grenst aan het maximaal verdraagbare. Geef mij maar mijn anonimiteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten