Steeds weer die baggage, de rommel uit het verleden en daar dan overheen het besef van eindigheid is geen stimulerende combinatie. Vooral als iedere keer weer blijkt, dat alles wat je doet of onderneemt niets meer of minder is dan symptoombestrijding om over de zin ervan maar te zwijgen.
Waar is die gezonde schijt aan alles gebleven? De grote gebaren? Waarom dat benepene, die terughoudendheid, terwijl het in feite geen enkel zin meer maakt. 40-50 jaar geleden was het op z'n plek geweest, om te komen, waar ik nu ben. Nu je in jaren en mndn rekent ipv decennia zou je d'r een stuk losser in moeten zijn. Je hebt minder te leven, maar ook minder te verliezen.
In alles terug naar af. Een prachtig leven gehad, nou ja, het had in elk geval stukken beroerder gekunt, en alles wat nog komt is extra .... Dat moet het uitgangspunt zijn. Niet nog vanalles moeten. Vooral niet proberen in te halen wat ooit is nagelaten. Niet dat mij wat dat betreft iets te binnen schiet. Alles mag, maar de verplichting is voorbij. Klinkt aardig niet? En dan blijft er iets knagen, die baggage, dat wat nooit fatsoenlijk is afgerond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten