Moe. Het is na een dag als deze verbazend, maar het zal niet zo zijn. Laat ik alle verlekkerende middelen, hoe marginaal hun bestaan ook is geworden, eens compleet aan de kant zetten. Ik zal dan vast niet als herboren door het aardig gevorderde leven stappen, maar een paar kilo minder zou om te beginnen niet verkeerd zijn. Dat ik dan mogelijk iets fitter door mijn bestaan hobbel is mooi meegenomen.
Zijn dat nou de scores die (nu) (nog) behaald kunnen worden? Is dat het, waar je je na een enerverend bestaan nog mee bezig gaat houden? Wat de mens van zijn bestaan gemaakt heeft is feitelijk om te huilen. De ouders onthouden hun kinderen het leven tot ergens tegen de twintig onder het mom van onvolwassenheid, vervolgens maakt een maatschappij en/cq overheid je wijs, dat je dik veertig jaar geld moet verdienen, want belasting moet betaald worden, voor zaken waar je nauwelijks zeggingsschap in hebt, en als je dan eindelijk een beetje aan jezelf toe bent, blijk je zover over je houdbaarheidsdatum, dat je in moet leveren op de leuke dingen om met veel fantasie en vliegwerk nog ergens in de buurt te komen van wat je ooit was, toen je je beste beentje niet voorzette voor jezelf.
'Mesjogge' is het goede woord voor deze onzin. Het ergste is nog, dat het zo in je hele denk- en leefwereld ingeramd zit cq ingesleten is, dat je nauwelijks de tijd van leven hebt om je ervan te ontdoen. Slapen en voorzien van voedsel, geen beest doet anders, behalve de mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten