Belangrijker dan het lengen van de avonden en een soepelere start in de ochtend is de aarzelende terugkeer van de smaak der dingen en bezigheden. De zin om nwe dingen te doen of liggen gebleven zaken op te pakken. Dingen zien waar ik iets mee zou willen ipv denken "Gut, ook dat nog." Het is allemaal nog erg vagelijk, weinig meer dan een neiging in de andere richting. Het sijpelt binnen door barsten in een langzaam overbodig geworden beschermingswal.
Minder druk maken. Meer oog hebben. Trek. Zin in zinloosheid.
Als het niet vanzelf doorpakt, moet ik het d'r misschien met duwen en trekken doorheen halen via het geschrijf. Bij andere zaken heeft dat met regelmaat als ruggesteun gefungeerd. Consequent jezelf de dingen iets positiever voorschotelen, dan je ze anders zou zien. Die stuwende drempel over. Dat zetje om de beweging opgang te brengen. Het zou moeten lukken als het moment werkelijk op de wip zit en twijfelt. Een duwtje moet voldoende zijn. Niks geen trekken en slepen, dat is al meer dan genoeg gebeurd. Nee, dat ene tikje om het overhellen naar de gewenste kant opgang te brengen. Dan mag er nog even geaarzeld worden om vervolgens onhoudbaar de goede kant op te vallen. Timing. Alles een kwestie van timing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten