Katrien hobbelt mopperend voort in haar leven. Ze heeft niet dat gedweeë van Sammy. Lijkt daarin meer op mij. Ze wil met rust gelaten worden en vrgt bij behoefte dwingend om aandacht. Dat laatste heeft ze niet van mij. Hoewel ze al langer niet meer in het deel van het huis komt, waar wij vertoeven, is het alsof het geblaf tegenwoordig indringender klinkt. Is het een schuldgevoel vanwege Sammy, dat me daar gevoeliger voor maakt?
Ik heb niet het idee, dat ze Sammy speciaal mist. De eerste dagen liep ze wat meer rond dan anders. Maar om dat nu als 'zoeken' te interpreteren .... Ze liep eindelijk weer, na ook een aantal dagen niet opgestaan te zijn. Inmiddels maakt ze dagelijkse haar rondjes. Daarbij blijft het meestal tot de binnenplaats beperkt. Heel af en toe wil ze de straat op, maar dat is meer om te kijken dan te lopen.
Zowel bij Sammy als nu bij Katrien merk ik hoe het gaat met ouder wordende wezens. Het zijn honden, maar het zal bij mensen niet anders zijn. Ze kunnen niet meer in alles mee, raken onwillekeurig een beetje op een zijspoor. En hoewel je er extra aandacht aan besteed, is het maar behelpen vergeleken met voorheen, omdat bijna alles uit één richting, de mijne moet komen. 'Geven' doen ze nauwelijks meer. Verlang ik ook niet, hebben ze meer gedaan dan ik me ooit had kunnen bedenken, maar het is wel een feit. Het leven gaat bovendien onherroepeijk verder en bestaat uit meer dan de verzorging van Katrien. Ze 'moet' het doen met een regelmatige knuffel en gekroel, waar ik bewust de tijd voor moet nemen anders schiet het erbij in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten