Zo'n zwarte periode qua kleden geeft het winkelen een surrealistisch tintje. De kleuren ogen kleurrijker dan ze zijn. De modellen wulpser. De rekken eindeloos en dat ene zwarte jurkje goed verstopt. En altijd van de verkeerde maat. Maar het zwart, de ontzegging van kleur maakt de winkelbezigheid ook overzichtelijker, minder eindeloos. Hoewel Mariana kan blijven zoeken naar wat ze niet gaat kopen. De krenten in de pap, die na enig bewonderen met een zucht teruggehangen worden in het rek.
Maar de aanhouder wint. Op vrijdag toch nog twee creaties uit het rek weten te trekken, die het dan wel qua kleur niet waren, maar de vorm iets had wat de aanschaf de moeite waard maakte. Tenminste ... dat heb ik er maar van gemaakt. Voor hetzelfde geld is het gewoon een soort dwingende behoefte, dat een winkelcyclus in elk geval iets nieuws qua kleding moet opleveren en in de loop van de week de lat steeds verder omlaag wordt gelegd om de aandrang tegemoet te komen. Zoals het ook haast onmogelijk lijkt om een taxfree-shop te passeren zonder een geurtje aan de al in bezit zijnde reeks toe te voegen. Nog ff en voor iedere dag in de maand is er een ander. En dat voor iemand, die kiezen niet tot haar sterkste kanten kan rekenen. Zelfkwelling, denk ik dan, maar blijkbaar spelen daar nog andere elementen in mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten