Zo'n dag waar weinig mee mis is, behalve dan dat ie niet uit de startblokken wil komen. Zonnetje buiten, geen verkeerd humeur binnen, leuke vooruitzichten voor het weekeinde en dan een tempo, waar een slak bij in slaap valt. Leven .... Echt helemaal niks meer moeten, is alleen voor de unhappy few met personeel weggelegd, vrees ik, denk ik. En als iets niet samen gaat met mij, is het personeel wel. Zelfs die terreinmeneer, die zich sindskort hier nuttig probeert te maken, bezorgt me meer kriebels en ergernis dan rust en gemak.
Maar goed, het leven. Eindelijk weer een beetje aardig op de rails, gaat het sneller dan me lief is. Ben het tempo een beetje verleerd. Dat is goed, zelfs gewenst, maar lastig en best wennen. Wilde altijd al iets meer dan mogelijk, maar nu met dik vijf jaar achterstand is een dagelijkse Yoga sessie ter onthaasting geen overbodige luxe. Slaat het echter aan .... of door, hang ik achterover en zie de zondvloed niet achter me maar aan me voorbij trekken zonder enige neiging me daar iets van aan te trekken. Hollen of stilstaan, put of glijbaan, tevreden of verergerd ... zie daar maar eens een beetje werkbaar evenwicht in te krijgen. Met de nadruk op wèrkbaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten