Doodvonnis

 Overijverige co-assistent of een domme huisarts? Om te beginnen mag de co-assistent leren leven met de zelfmoord, die hij/zij op zijn/haar geweten heeft. En ik hoop van harte, dat zijn gedachten daar nog menigmaal mee zullen worstelen. Anderzijds getuigd het van een aan arrogantie grenzende domheid om (discutabele) handelingen op de grens van leven en dood open en bloot te delen met iemand in opleiding cq. iemand zonder enige ervaring. Ook zonder co-assistent is dit al een mijnenveld, laat staan mèt en dan ook nog met eentje, die de behoefte voelt om heiliger te willen zijn dan de paus. Als die betreffende co-assistent wat jaartjes verder is en werkelijk aan de slag is gegaan als huisarts en niet in de ivoren toren van een of ander specialisme is gekropen, zal die zich gegarandeerd nog eens achter de oren krabben over zijn geklik.

 Niet dat ik het handelen van de huisarts wil goed praten, noch wil ik er kritiek op uitoefenen. Het is een bezigheid, waar ik een heel, ietsje pietsje ervaring in heb, omdat ik ooit een hond, die niet uit een epileptische aanval leek te komen, de bevrijdende morfine injectie heb toegediend in de hoop hem te kalmeren. Nou, dat lukte zowaar, al was het definitiever, dan ik bedoelde. Nu mag ik hopen, dat niet de hele diergeneeskundige wereld over me heen valt, want ik ben geen (dieren)arts. Waarschijnlijk is het feit trouwens behalve strafbaar ook verjaard.

 Waar het in deze over gaat, is de schier eindeloze regelzucht, die (mn) in Nederland aan de dag wordt gelegd op een moment, dat een mens niks anders meer te wachten staat dan lijden, dat eindigt met de dood. De illusie dat zoiets t/m de laatste uitzondering in protocollen is te vangen en feilloos kan worden uitgevoerd. Mocht dat al kunnen, dan enkel en alleen over de rug van de stervende(n). Regeltjes, protocollen, noem het op, het werkt niet, omdat die regelzucht verder van het bed staat dan de mensen, die er bij betrokken zijn, zowel de aanstaande nabestaanden als de huisarts. Hier gaat het om de angst iets verkeerd te doen bij mensen, die er geen moer mee te maken hebben, laat staan betrokken zijn, en hun geweten verbergen achter regeltjes, die het bestaan van de werkelijkheid ontkennen. Mensen gaan dood en soms is een (ongecompliceerd) handje hulp daarbij niet meer dan m(w)enselijk.