Zie je in stilte op tegen het moment, dat de honden aan de grens van hun leven komen, heb je ineens een kat met nierfalen. De enen elf de andere dame 13, bijna 14. De honden, actieve bejaarden die menig jonkie het schaamrood op de kaken jagen. Mevrouw, niet de krasse vijftiger, die geniet van haar leven, maar een sukkelend sloompie, die naast de pot piest. Letterlijk! Kortom een probleem uit onverwachte hoek.
Het is een beetje jammer, want niks aan te doen en dus afwachten, wat gaat gebeuren. Nee, niet wat, want dat is nu een vaststaand feit, meer hoe ze haar laatste weken, maanden(?), jaren(??) gaat doorkomen cq. invullen.
Bijou en ik hebben wel wat samen. Helaas voor haar reikt dat niet tot in het luier-, dweil- en bijvoerstadium. Itt de mens is de stervensbegeleiding voor het menselijke gezelschap op vier poten een stuk beter geregeld. Helpen met het doorspoelen van haar bloedbaan, wil ik best, maar als ze dan ineens de kattenbak links laat liggen, dan hebben wij een probleempje. En dan heb ik het niet over al dat andere getuttel, waar de websites van uit hun voegen barsten, als je denkt "eens kijken wat dat gaat betekenen". Een mens een menswaardig eind, maar dat moet je volgens mij een kat niet aandoen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten