Afwas gedaan, zo meteen de was niet vergeten uit de machine te halen en de eerste bouwkundige vragen vallen al op de mat. Een rommelige dag waar meer door mijn hoofd is gegaan dan door mijn handen, al hebben die laatste lichaamsdelen een berg werk verzet.
Mijn gedachten draaien nog steeds meerdere kringetjes tegelijk, incl. interferenties in alle soorten en maten. Het liefst zou ik hier gisteren zijn vertrokken en op een dag als vandaag moet ik me daar met alle kracht tegen verzetten. 'Tuurlijk het kan. Waarom niet? Omdat het stom zou zijn. De enige echt onomstotelijke reden die het echter regelmatig aan de noodzakelijke overtuigingskracht ontbreekt.
Eigenlijk zou ik daar blij mee moeten zijn, maar dat ben ik niet. Dan kom ik in een soort loven-en-bieden terecht. Hoever kan ik tegen mijzelf ingaan zonder blindelings functionerende processen te trigeren. Van de flat af te springen, omdat ik het wachten op de lift zat ben, zoiets. Stom, dat mag duidelijk zijn. Beneden wil ik tenslotte nog iets meer dan alleen voor te pletter liggen. Mààr de kans op een dergelijke kortsluiting neemt alleen maar toe, naarmate ik me beter voel. Voor je het weet, maak ik mezelf wijs, dat ik kan vliegen of bedelf de toekomst onder andersoortig fout optimisme.
Nee. Netjes stapje voor stapje door op de ingeslagen weg. Afronden waar we samen ooit aan zijn begonnen en daarna, dan komt die lift vanzelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten