Het gaat langzaam. Het kost moeite. Het zou me wanhopig maken, als ik daar niet ongevoelig voor zou zijn. De anderhalve week zit er weer bijna op en dankzij veel duwen, trekken en een overmaat aan initiatief, dat niet nodig had moeten zijn, ben ik een paar stapjes opgeschoten. Morgen wordt een drukke dag en dan rest uiteindelijk weer de conclusie, dat het opschiet als een slak op de handrem.
D'r gaat in elk geval iets beginnen en nu krijg je ongetwijfeld de tegenstrijdige situatie, dat ik om moet schakelen van pushen naar een corrigerende voet op de rem. Waren we maar wild gebleven en in grotten gesettled ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten