Een knagende onvredegevoel kauwend weg proberen te werken. Dubbel fout, maar ook zonder verlichting houdt het me bezig en doorbreekt flauwtjes het gehang en doelloos gedrentel. Het is weer achtbaantijd. Net het gevoel dat het weer bergop gaat, kachelt de zooi weer als een speer naar beneden. Niks dramatisch, gewoon strontvervelend. Mocht het al niet geheel verstoken zijn van zin, dan ontgaat me toch het doel van dit gesjees. Ja, het wisselt af, dat is zeker.
Als het schakelen in de auto zo beroerd zou gaan als in mijn bestaan, zou ik me menigmaal de ergernis van medeweggebruikers op mijn nek halen en waarschijnlijk de versnellingsbakken aan de lopende band verslijten. Het weer, de terugkeer, het a.s. vertrek, de werkzaamheden, de hulp, het bouwen elders, de plannen van wat gedaan moet worden maar vooral het temmen van de onmogelijkheden, afspraken in het ziekenhuis en dat alles op een ordinaire, poepsaaie, ongezellige en geestdodend voortslepende zondag. Is mijn dag niet. Doe me maandag maar. Ook niet alles, maar beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten