Alles staat of valt (om) met je capaciteit de gebeurtenissen, verbanden, wensen ... de hele ratteplan te kunnen relativeren. Kun je dat niet, dan heb je gauw een probleem, tijdelijk of definitief.
Ja, een filosofische bui of hoe je het ook wilt noemen. Het is ff doorbijten of de boel overslaan. Ik moet het kromme zooitje recht geluld krijgen, anders wordt het weer aanmodderen tot vanzelf vaste grond onder mijn voeten verschijnt. Daar heb ik geen zin meer in. Het wordt tijd, dat de greep op mijn bestaan weer -mede- door mij wordt bepaald en niet enkel en alleen door de onwillige omstandigheden.
Nu wil het geval, dat mijn relativeren het relatieve van alles betreft. Het besef, dat alles eigenlijk geen enkel doel dient en gisteren afgelopen kan zijn, moet weer van een camouflerende laag worden voorzien, die er een paar jaar geleden zo abrupt vanaf is getrokken. Ik ben niet het type om er het bijltje bij neer te gooien. Heb er natuurlijk wel af en toe over nagedacht. Punt is, dat ik het nou ook weer niet echt makkelijk heb met het doen van dingen, waar in mijn optiek de zin van/voor is verdwenen. Om mijn leven weer leefbaar te maken, moet ik kortom voortdurend tegen mezelf ingaan. Zielig hè?
Die zieligheid in het midden gelaten, is het mn buitengewoon vervelend en loopt de boel om de haverklap vast. De camouflage wil niet beklijven, knalt er iedere keer weer vanaf als verf van vers hout.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten