Ergerlijk dat ik nog steeds niet de onuitputtelijk bron ben, die ik voor mijn gevoel ben geweest. Leeftijd? Zal vast ook een duit in het zakje doen. Toch is het vooral de abruptheid, waarmee alles wat ooit was ineens is verdwenen, verwatert of kampt met de conditie van een kneus, wat me het meest stoort. Dat gecombineerd met de geestelijke littekens, die ik aan de "Highway to Hell" heb overgehouden, en met een paar mindere kwaliteiten, die ik altijd al heb gehad, zoals motivatieproblemen, als me de zin van een bezigheid ontgaat, en het huidige gemodder krijgt een verklaarbaar perspectief. Geen "Waarom"-vragen meer, dus, maar gekgenoeg is de boel daarmee niet opgelost.
Dagen als vandaag heeft iedereen en ik heb ze voorheen ook gehad, maar minder zwart, minder uitzichtsloos, meer ff een pas op de plaats, zonodig bijtanken en weer verder alsof niets aan de hand is geweest. Dat werkt niet meer, niet meer zo. Zonder bijsturen en actief achter mijn vodden aanzitten verdwijnt de boel niet en krijgt een chronisch tintje, als ik niet oppas. Het is het feit, dat niks meer vanzelf gaat, alles moeite kost, tenminste die dingen die ik zou willen. Zo'n dag als vandaag wel, maar moet ik daar zo blij om zijn? Of van die nachten waar ik afgelopen week weer op getracteerd werd, waarin ik niet weet wie of waar ik ben en de uitdrukking "duizenden doden sterven" akelig werkelijk wordt, al gaat het om vele malen kleinere aantallen?
Het wordt werken de komende dagen en laat ik daar nou al mijn leven lang een broertje dood aan hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten