Het voelt goed aan en direct besef je, dat het teveel van het goede is. Rommelig. Hollen en stilstaan. Maar eindelijk beweging. Een punt achter die ellendige stilstand. Een start van onder de spinnenwebben vandaan kan niet anders dan chaotisch zijn en een hoop neergedwarreld stof terug in omloop brengen.
Het rare, en dat woord dekt de lading maar zeer summier, is, dat wat hier om me heen aftakelt, soms letterlijk instort, daar achter wordt opgebouwd. Het is een maf, en dat woord komt een stuk dichterbij de werkelijkheid, besef, dat wat hier uitzichtsloos is, elders een en al toekomstgerichtheid belichaamt.
Het is een soort post-peter-principle. Al strevende ergens aankomen waar uiteindelijk het streven geen leven meer heeft. Dan kun je een hoop, maar terug lijkt me dan het slimste. Kleiner, rustiger, overzichtelijker met als prettige bijkomstigheid, dat de bijbehorende prijskaartjes een zelfde soort krimp vertonen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten