Verweking

 Nu eens ff achter mijn oren krabben. De VN maakt zich druk om bootvluchtelingen, die zo nodig richting Malta en zo'n Italiaans eiland denken te moeten oversteken in nauwelijks zeewaardige bootjes. Niet dat ze zich over het vluchteling-zijn uitspreken. Nee, dat laten ze wijselijk in het midden. Maar de betrokken staten mogen die arme sloebers niet laten verzuipen. Dat begreep ik een paar weken geleden. Nu lees ik vandaag dat uitgeprocedeerde asielzoekers niet op/aan 'de straat' mogen worden gezet. Kan me iemand ff uitleggen, wat de zin van al het ontmoedigingsbeleid richting vluchtelingen cq. aanstaande asielzoekers is, als op deze manier de hele opzet onderuit wordt gehaald?

 Die lui hebben werkelijk al meer doorgemaakt, ongeacht of hun (potentiële) status nou terecht is of niet. Zo snel doorzetten, volhouden en net niet verdrinken genoeg is, om te komen waar ze zijn willen, zullen ze dat eerder als stimulans dan als ontmoediging ervaren. Kortom dit werkt niet! Wanneer wordt hier in de Westerse wereld eindelijk eens een streep onder al dat overmatige begrip en inlevensvermogen getrokken als het gaat om mensen, die iets willen, waar ze geen automatisch recht op hebben, of al die lui die over grenzen gaan en dan met het oog op een (onwaarschijnlijk) betere toekomst met fluwele handschoenen worden aangepakt, of al die potentiële Europeanen, die niks anders van Europa willen dan het snelle geld...... Al dat volkomen misplaatste begrip doet onszelf nog eens de das om.

Produktie

 Onopgemerkt de score van afgelopen jaar gepasseerd en dat met nog twee maanden voor de boeg. Een paar maanden geleden vroeg ik me af of ik het afgelopen jaar wel zou kunnen evenaren. Geen noodzaak maar gewoon een leuk idee. Nu is de vraag eerder, hoe hoog ik de lat voor het volgende jaar ga leggen. Hihihi. Rare soort die mensheid. Of misschien ben ik wel een raar geval. Kan me dat nauwelijks voorstellen. Toch?

Overleven

 Na een nacht vol zombies en vampiers, een hoop geren, schrik en ook nog een beetje slaap is het een mooie dag om een punt achter deze maand te zetten. Was ik sneller dan de zon geweest, had ik een prachtig gewit landschap gezien. Buiten de schaduwplekken heeft het groen inmiddels echter weer de overhand. We hebben alle seizoenen gehad deze maand, maar de winter gaat het natuurlijk winnen. Het dekbed met extra voetbedekking was afgelopen nacht krap an voldoende voor een aangenaam verblijf in bed. Buiten trokken de kraanvogels over en de katten gingen met tegenzin de nacht in. Daar begint voor mij de winter en de volgende stap zal het aansteken van de kachels zijn, als ik weer terug ben.

 Ondanks het besef van de naderende winter verkeer ik nog niet in de hedendaagse werkelijkheid. De nacht hangt nog aan mijn slippen. Een tweede koffie is absoluut geen luxe. En ik doe mezelf een groot plezier om daar ruim de tijd voor te nemen. Het bijkomen gaat niet per spierpartij, maar vezeltje voor vezeltje.

Gut-o-gut

 Met het bezoek lijkt ook de motivatie de benen te hebben genomen. Ik ben nog net in staat geweest om mijn foon te updaten. Daarna zakte de dag als een ruggegraatloos monster ineen. Natuurlijk niet zo moeilijk te verklaren, maar lastig. Ik baal d'r van, wat het d'r waarschijnlijk niet beter op maakt.

 Niet alleen tussen de oren maar ook letterlijk lijkt mijn lijf ineens de draad kwijt. Het onmiskenbare belang van een babbeltje en wat gezamelijke activiteiten. Ik vrees, dat we het rondje weer mogen maken. Wat zou het prettig zijn, als dat terugschakelen zijn beste tijd zou hebben gehad. Voorlopig maar ff niet te veel willen en mezelf een beetje in de watten leggen. Komt voor geen meter uit, nog een verloren dag is geen goed idee.

Applemoes

 Wat word ik toch steeds weer enthousiast en blij als instanties me ongewenst veranderingen opdringen, die mijn leven zoveel beter en makkelijker zullen maken. Vandaag was het de beurt aan Apple met zijn 7e versie van het iOS-besturingssysteem. Steeds meer App's begonnen problemen te maken. Van vrijwilligheid en keuze is dan ook nauwelijks sprake.

 Het overzetten ging ditmaal foutloos, wat toch een aardige prestatie is. Maar ik zit nu met iets, waarvan de grafische vormgeving "zum kotsen" is en waar ik de hele ochtend mee bezig ben geweest om de instellingen een beetje persoonsvriendelijk ipv Apple-minded te maken. Een verschil dat de heren en dames daar in het Californische volstrekt niet zullen begrijpen, maar die bedoelen het ook zoooooooooo goed met je, dat ze echt niet snappen, dat je anders wilt dan het beste wat er is .... en dat krijg je tenslotte 'zomaar' van hen.

Bye, bye

 Ff zwaaien en het leven kan terugvallen in de ingesleten patronen. Het alcoholniveau in het bloed kan langzaam terug naar normaal en de honden zullen hun aandacht weer volledig bij mij vandaan moeten zien te slepen. Een kleine sprint over de helft van de week heen en de reisvoorbereidingen kunnen beginnen. Phoe, phoe lijkt bijna alsof het een enerverende bestaan is, wat ik leid.

 Hup, een handpepernoten als ontbijtverlenging. Toch handig als die zooi op tijd in de winkelschappen ligt. Hoef je tenminste niet tot in december te wachten, voordat je eindelijk je tanden in kruidnoten, marsepein en ongegeneerde bergen chocola kunt zetten. Met die hele pieten-discussies mag de commercie wel uitkijken, dat de Sint niet van de kalender wordt geschrapt. Zit de economie niet op te wachten, dat is zeker en misschien sla je er menig ouder ook hun laatste correctiemogelijkheid uit handen in het hedendaags krakkemikkerige opvoedingssysteem. Geen roe, geen zak, geen gratis vakantie als mandarijnenplukker in de Spaanse zon.

 Wat dat betreft heb ik het altijd wel geweten, als ik had moeten kiezen tussen Sint of Kerstman. Voor die hele Noordpool-toestand kon ik nooit echt warm lopen. Iets wat er trouwens pas later ingeslopen is. In het begin was die hele Kerstman niet meer dan een mistplaatst figuur in een op zich al wazig bijbels verhaal. Maar wat maakte het uit? Het ging tenslotte om de cadeau(tjes).

Weekstart

 Maaaaandag.  Wilde een stukje schrijven over Lou Reed. Dacht dat hij de eerste "Grote" uit mijn popgeschiedenis was, die op natuurlijke wijze het loodje heeft gelegd. Blijkt de oorzaak waarschijnlijk een levertransplantatie ... Ach, met zo'n bestaan 71 worden, wil ik daar tegenop kunnen bieden, moet ik een eind over de honderd, geloof ik. Geen zin in, laat maar zitten. Maar goed d'r staat een rijtje van die gouwe oudjes zo goed als op omvallen. Wie weet, heeft Lou wederom een voortrekkersrol in deze..

 De koffie smaakt niet, het weer valt tegen de verwachting in mee, is droog, de inspiratie ligt nog op één oor en mijn nierfalende kat heeft het huis onder gepiest. Goeie morgen en laat maar zitten ook. Een beetje personal coachen zou geen kwaad kunnen, maar het idee dat nou iemand tegen mij aanlult, lijkt me een gevaarlijke bezigheid. Voor die ander. Laat die week maar komen, zoals altijd zien we wel weer.

T&T

 Wit buiten? Neuh, wel wintertijd Ongegeneerd tot negen uur in bed blijven liggen en dan om acht uur opstaan. Ja, ja, doe het mij maar 'ns na. Dat kost op z'n minst een jaartje wachten. De komende dagen eerst het gezeur van al die lui, die door het verdraaien van de wijzers helemaal van slag zijn. Meestal van het vrouwelijk geslacht en ver voortgeschreden leeftijd, in elk geval mentaal.

 Wat met de tijd een fluitje van een cent is, moet qua temperatuur afgewacht worden. Zal schrikken zijn als die zich, zoals voorspeld, in de loop van de week gaat neerleggen bij de tijd van het jaar. Bijna 25º C eind oktober kan niet goed zijn. Heb echter nog geen rampenvoorspelling voorbij zien komen. De linken zullen vast pas weer achteraf gelegd worden. Stukken makkelijker en geheel vrij van risico tenslotte.

 Dat is dan ergens voor in de komende maanden. Eens zien wat vrouw Holle de komende dagen voor ons in petto heeft. Heb ik wat te kiezen? Zo ja, dan graag fris, droog en zonnig. Het zou prettig zijn, als ik deze plek behalve opgeruimd en schoon ook geschoren en platgespoten kan achterlaten deze week

Slakzaam

 De dag sleept zich voort. Het beweegt en ook nog in een voorwaartse richting, maar daar hebben we dan ook alles mee gezegd. Normaal gesproken zou ik het duiden met een volledig gebrek aan interesse. Dit is echter niet het geval. Absoluut niet, in tegendeel misschien wel. Toch is het als compleet niks proeven bij het naar binnen werken van het prachtigst ogende gerecht. Alles functioneert, het resultaat resulteert, maar het  besef is ff afwezig. Je snijdt je in de vingers, ziet het bloedt rijkelijk vloeien, maar voelt niet alleen geen pijn, maar gewoon niks. Complete afwezigheid.

 Na ja, kunnen we nog lang en breed over lullen, maar het huisje moet aan de kant en als het ff kan ook het terras enigszins geschoond. Maar eerste de ergste beestenharen uit mijn eigen leefplek verwijderen. Onorde à la, maar een beetje stofzuigen moet kunnen. Nog anderhalf uur te gaan en waar ik last van heb, geen idee, maar haast is het niet.

Traaaaaag

 Zo'n dag waar weinig mee mis is, behalve dan dat ie niet uit de startblokken wil komen. Zonnetje buiten, geen verkeerd humeur binnen, leuke vooruitzichten voor het weekeinde en dan een tempo, waar een slak bij in slaap valt. Leven .... Echt helemaal niks meer moeten, is alleen voor de unhappy few met personeel weggelegd, vrees ik, denk ik. En als iets niet samen gaat met mij, is het personeel wel. Zelfs die terreinmeneer, die zich sindskort hier nuttig probeert te maken, bezorgt me meer kriebels en ergernis dan rust en gemak.

 Maar goed, het leven. Eindelijk weer een beetje aardig op de rails, gaat het sneller dan me lief is. Ben het tempo een beetje verleerd. Dat is goed, zelfs gewenst, maar lastig en best wennen. Wilde altijd al iets meer dan mogelijk, maar nu met dik vijf jaar achterstand is een dagelijkse Yoga sessie ter onthaasting geen overbodige luxe. Slaat het echter aan .... of door, hang ik achterover en zie de zondvloed niet achter me maar aan me voorbij trekken zonder enige neiging me daar iets van aan te trekken. Hollen of stilstaan, put of glijbaan, tevreden of verergerd ... zie daar maar eens een beetje werkbaar evenwicht in te krijgen. Met de nadruk op wèrkbaar!

Doodvonnis

 Overijverige co-assistent of een domme huisarts? Om te beginnen mag de co-assistent leren leven met de zelfmoord, die hij/zij op zijn/haar geweten heeft. En ik hoop van harte, dat zijn gedachten daar nog menigmaal mee zullen worstelen. Anderzijds getuigd het van een aan arrogantie grenzende domheid om (discutabele) handelingen op de grens van leven en dood open en bloot te delen met iemand in opleiding cq. iemand zonder enige ervaring. Ook zonder co-assistent is dit al een mijnenveld, laat staan mèt en dan ook nog met eentje, die de behoefte voelt om heiliger te willen zijn dan de paus. Als die betreffende co-assistent wat jaartjes verder is en werkelijk aan de slag is gegaan als huisarts en niet in de ivoren toren van een of ander specialisme is gekropen, zal die zich gegarandeerd nog eens achter de oren krabben over zijn geklik.

 Niet dat ik het handelen van de huisarts wil goed praten, noch wil ik er kritiek op uitoefenen. Het is een bezigheid, waar ik een heel, ietsje pietsje ervaring in heb, omdat ik ooit een hond, die niet uit een epileptische aanval leek te komen, de bevrijdende morfine injectie heb toegediend in de hoop hem te kalmeren. Nou, dat lukte zowaar, al was het definitiever, dan ik bedoelde. Nu mag ik hopen, dat niet de hele diergeneeskundige wereld over me heen valt, want ik ben geen (dieren)arts. Waarschijnlijk is het feit trouwens behalve strafbaar ook verjaard.

 Waar het in deze over gaat, is de schier eindeloze regelzucht, die (mn) in Nederland aan de dag wordt gelegd op een moment, dat een mens niks anders meer te wachten staat dan lijden, dat eindigt met de dood. De illusie dat zoiets t/m de laatste uitzondering in protocollen is te vangen en feilloos kan worden uitgevoerd. Mocht dat al kunnen, dan enkel en alleen over de rug van de stervende(n). Regeltjes, protocollen, noem het op, het werkt niet, omdat die regelzucht verder van het bed staat dan de mensen, die er bij betrokken zijn, zowel de aanstaande nabestaanden als de huisarts. Hier gaat het om de angst iets verkeerd te doen bij mensen, die er geen moer mee te maken hebben, laat staan betrokken zijn, en hun geweten verbergen achter regeltjes, die het bestaan van de werkelijkheid ontkennen. Mensen gaan dood en soms is een (ongecompliceerd) handje hulp daarbij niet meer dan m(w)enselijk.

Pizza

 Geen Pino, helaas, maar domweg echte pizza. Aan fantasie geen gebrek, maar ik mis de vomgevende rust en concentratie in tegenstelling tot (itt) de trek. Een ongecompliceerde trek, dus het wordt iets wat in een restaurant als "Margaritha" wordt verkocht. Basic, zou de Amerikaan zeggen en de Italiaan zal het over "elementare" hebben, als dat al op etenswaren van toepassing is.

 Moet er niet te lang mee wachten. Een dag als vandaag is slopend. Verkeerd begin, opkrabbelen, dwars tegen alle vanuit jezelf aangedragen alternatieven ingaan, het desondanks gewenste resultaat richting de zevende hemel lullen en na enige uren voornamelijk in het "Ja, maar ..." vertoeft te hebben, is het nu tijd om het hele zooitje van mij af te schudden, de dag te laten voor wat het niet is geworden en gewoon weer op beide voetjes terecht te komen. Nu de pizza, straks de nacht en morgen zien we weer verder.

Plussen

 Het evenwicht wankelt. De verschillen tussen 'plus' en 'min' zijn nog steeds zo minimaal, dat in praktijk het weer meer invloed op mijn leven heeft, dan me lief is. Komt daar nog mijn lievelingskat bij, dan wordt het tijd om de balans aan de andere kant te versterken.

 Eerst maar de tijd nemen voor een tweede kop koffie. Een gewoonte, die de afgelopen weken zijn vanzelfsprekendheid heeft verloren. Daarna is het de beurt aan de honden. Het weer lijkt hieraan mee te werken. Vervolgens eens uitgebreid onder de douche, optutten en weg. Zien of we buitenshuis opklaren. D'r zijn boodschappen te doen en struinen door een goed gevulde supermarkt is bijna beter dan ..... Is er toch nog hoop voor de ouwe dag.

 De afspraak zou voor onaangename verrassingen kunnen zorgen, maar heeft dat in de laatste 12 jaar niet gedaan, dus ga ik daar ook nu maar vanuit. Verplicht nummertje, ongetwijfeld weer nodeloos wachten en na een paar mininuten gestrekt tientjes lichter weer naar buiten. Het zij zo. Belangrijker is die uitsmijter van de dag voor we de avond inschuiven. Voor het moment geen blijmoedige alternatieven, maar de dag is net begonnen.

Afvaller

 Zie je in stilte op tegen het moment, dat de honden aan de grens van hun leven komen, heb je ineens een kat met nierfalen. De enen elf de andere dame 13, bijna 14. De honden, actieve bejaarden die menig jonkie het schaamrood op de kaken jagen. Mevrouw, niet de krasse vijftiger, die geniet van haar leven, maar een sukkelend sloompie, die naast de pot piest. Letterlijk! Kortom een probleem uit onverwachte hoek.

 Het is een beetje jammer, want niks aan te doen en dus afwachten, wat gaat gebeuren. Nee, niet wat, want dat is nu een vaststaand feit, meer hoe ze haar laatste weken, maanden(?), jaren(??) gaat doorkomen cq. invullen.

 Bijou en ik hebben wel wat samen. Helaas voor haar reikt dat niet tot in het luier-, dweil- en bijvoerstadium. Itt de mens is de stervensbegeleiding voor het menselijke gezelschap op vier poten een stuk beter geregeld. Helpen met het doorspoelen van haar bloedbaan, wil ik best, maar als ze dan ineens de kattenbak links laat liggen, dan hebben wij een probleempje. En dan heb ik het niet over al dat andere getuttel, waar de websites van uit hun voegen barsten, als je denkt "eens kijken wat dat gaat betekenen". Een mens een menswaardig eind, maar dat moet je volgens mij een kat niet aandoen.

Minpunt

 Waar zon voorspeld was, is regen. Dat valt tegen! Dat rijmt en wordt daardoor niet minder. Niet dat het iets uitmaakt vandaag, maar voor al die gemaaide vierkante meters en de vervelende steek in mijn rug is het een beetje stank voor dank. Maar zoals gezegd, voor vandaag maakt het geen ene moer uit. Het is een verloren dag, nee niks geen verwijzing naar Reinhard Mey, geen stil verlangen naar, tenminste niet meer of minder dan anders, gewoon een dag met een stomme afspraak in het midden.

 Ben je eindelijk wakker loont het niet de moeite om nog wat aan te pakken, want moet weg. En als je terug komt wachten de honden ongeduldig en rest je weinig anders dan de avond. Al jaren niet meer mijn favoriete moment van de dag. Helaas, het is niet anders en bovendien een verplicht nummer.

Statusquo

 "Nederland in 7 vrouwen" en mijn hele huidige bestaan in 7 stukjes. Na gisteren valt er eigenlijk weinig meer te verhalen zolang alles blijft, wat het is. Hier is het zoeken naar kopers, elders is het vormgeven aan een nieuwe leefwereld, ondertussen hink ik heen en weer tussen stad en platteland, verlang naar gezelschap en ben steeds weer blij als ik alleen ben, zoek heel erg druk naar rust, etc.

 "Moeten", "willen" en "kunnen" innig verstrengelt in een pas-de-deux-à-trois.

 Gisteren hopelijk het ergste gehad. Het weer werkt vandaag mee. Dus niks staat een herstart van het welbekende circus in de weg. De start is het aanrecht, de finish de verhuiswagen, al zal ik die vandaag niet halen. Maar dat is een kwestie van tijd, van overzichtelijke tijd. De volgende winter is met besneeuwde bergtoppen aan de einder.

Gemis

 Was de aannemer d'r niet, die van een teveel aan eigen initiatief afgehouden moet worden, dan zouden allerHeiligen en dito-Zielen een mooi moment zijn om Toulouse te bezoeken. Eten in "Il Convivio", omdat het zonder sterren stukken beter kookt en dit bovendien Italiaans is en zij dat ook weten in te vullen in tegenstelling tot Pirandello in de stal van Camille. Geen verkeerd restaurant en met een spetter van een chocolade-toetje, maar wat de maaltijd nou met de Italiaanse keuken te maken had .... Ik ben het vergeten te vragen.

 Maar het ging nu over Toulouse. Ik mis die stad. Of is het gewoon een stads gemis? Barcelona zou ook mogen, maar daar weet ik de weg nog niet zo goed, in tegenstelling tot bijv. Parijs, waar ik dan weer een beetje op uitgekeken ben. Toulouse hangt er wat tussen in en dat op een prettige manier. Het heeft met "na Yoland" te maken, met een net de overzichtelijkheid overstijgende grootte, de vele pleinen en de nog talrijkere terrassen, met een hotel in het hart van de stad en wat misschien nog belangrijker is, ook een parkeergarage.

 Het is bijna "houden van". Ik zou er willen wonen, maar dan met de ruimte om me heen die ik nu heb. Ok, een beetje minder mag ook. Dat werkt dus niet. Het zal dus altijd bij bezoekjes blijven. Bezoekjes waar ik van het eerste idee tot aan het feitelijke vertrek voor ruim 100% van geniet.

Zelfdoen

 Wijntje uit 1996, toen mijn leven nog veel koek en voldoende ei was, huisgemaakte bloemkoolsoep uit de diepvries op het vuur met daarin ecologisch verantwoord kipfilet en bijna veertien dagen oud brood, dat gereanimeerd is in de broodrooster. Daar kan die hele sterrentoestand van Karel V niet tegenop. Jammer eigenlijk. Na de pizza's, die ik zelf in 98,5% van de gevallen beter bak, de Chinees, die bij mij tenminste smaak heeft, gaat, als het zo doorgaat, ook de Frans-getinte Haut-cuisine mijn aanwezigheid verliezen. Opmaak en een onnavolgbare wirwar van smaken, die belangrijker willen zijn dan een goede begeleider op de achtergrond van het feitelijke gerecht en de algehele aanwezigheid aan tafel, is zoiets als vormgeving die de functie uit het oog verliest. Fout ..... dus!

 De mogelijkheid van een eigen invulling in restaurantvorm blijft bestaan, zoals er meer mogelijkheden zijn, als ik me aan de onmogelijkheden van deze plek heb ontworsteld.

11111

 Met dank aan de Amerikaanse spookjes.

Simpel

 Als je ergens mee zit, dan weten "de mensen" altijd wat je anders, beter of überhaupt zou moeten doen om het probleem, of wat dat lijkt te zijn, op te lossen. Ik heb in mijn leven meerdere van dat soort situaties meegemaakt. Studie, relatie, werk, baan, Nederland. Verbazingwekkend is, dat in al deze situaties men, de goedbedoelende mensheid om je heen, in alle betrokkenheid niet verder komt dan "de schouders eronder en doorzetten of bijten". Geen creativiteit, geen "out-of-the-box" denken, neuh dom afzien en daar blij mee zijn. Zo ook nu. En niemand hoeft zich in deze speciaal aangesproken te voelen, want het is me uit meerdere richtingen aandragen. En itt vorige situaties vond ik van mezelf, dat ik de leeftijd had bereikt, waarop ik 'verstandig' moest zijn, moest luisteren en heb dus moeite gedaan om de adviezen toe te passen. Resultaat: -200% en misschien nog wel slechter. Werkt niet, niet mijn stijl, tijd zit tegen, verzin een reden, maar één ding was me duidelijk. Dat is niet de weg.

 Wat in eerste instantie een gebrek aan energie was, werd ietsje later een gebrek aan motivatie, vervolgens domweg een situatie van gebrek aan geld en nu de energie d'r is, de motivatie manipuleerbaar en zowaar wat geld vrij is gekomen, heb ik gewoonweg geen tijd. Geen tijd, omdat de bakens verzet zijn, de energie rendement heeft gevonden, de motivatie nauwelijks bij te benen is, het geld niet in bodemloze putten verdwijnt en de tijd sputtert, maar zich altijd weer laat vinden. En nu terug? Dacht het niet. Het slechtst denkbare alternatief als de kar eindelijk in de gewenste richting rolt, is terugkeren op je schreden.

 Je mag het dom noemen, aan verbrande schepen heb je niks, dat klopt, maar als je niet wilt blijven hangen in wat je niet (meer) wilt of wenst, is die overdrachtelijk fik d'r in, het enige werkende alternatief. Raar toch, dat je dat zo weinig in praktijk gebracht ziet worden ....

Keuzes

 Wat ik in de Oost of nu ook in Utrecht aan energie heb, verwatert hier ergens binnen een paar uur of een paar dagen. Het is, alsof ik leeggezogen wordt, aan de ingang moet achterlaten, waar ik mee aankom. Alleen mee terug mag nemen, waar ik mee vertrokken ben en het dan hier met de aanwezige middelen moet zien te rooien.

 Ik zie vele mogelijkheden voor wonderlijke zweefinvullingen, maar laat dat met een gerust hart aan minder kritische tantes over of hun mannelijke evenknie in zeer verwijfde vorm. Geen zelfbegoocheling, niks mooier maken voor de draagbaarheid, geen achteraf aaneenrijgen van volkomen losstaande feiten tot een smeuïg verdraaiing van de werkelijkheid, die erin gaat als koek met een dikke laag echte boter aan beide zijden. Ik heb er voor gekozen om deze plek fatsoenlijk af te handelen. Dat was een heldere keuze, die helaas waarschijnlijk niet gaat lukken. Iets moet dus veranderen .... aan mij de keuze!

 Keuzes hebben consequenties. Zijn die laatste erg lullig spreekt men graag van dilemma's. Maar hoe je de keuzes ook verpakt, het blijven keuzes en soms pakken die verkeerd uit. Voordeel van bewust kiezen is, dat je de blaren kent, voordat je erop moet gaan zitten.

Routines

 Gisteren tegen half zeven in de avond de auto naast het huis geparkeerd, met een deel van de baggage naar binnen, de eerste kat te eten gegeven, spullen uit de weg gezet, glaasje ingeschonken, de ouderwetse communicatiekanalen gecontroleerd, de nieuwere versies opgestart, de rest van de baggage uit de auto gehaald, iets te eten in een pannetjer gepleurd, een tijd digitaal zitten lullen, ergens in de loop van de avond het bed ingedoken, slechts twee keer wakker geworden gedurende een nacht, die gevuld zo gevuld was met vreemde landen en (berg-)wegen, dat de beste roadmovie erbij zou verbleken, half negen d'r uit, twintig kilometer moeten rijden voor de melk in mijn koffie, kat nummer twee gevoerd, de honden opgehaald, kat nummer drie verwelkomt, voor de Pc neergeploft met een tweede koffie verkeerd en het aankomen kan beginnen ... de pudding zakt in.

Protest

 Inmiddels alweer bijna een dag ter plekke, dat moet je ruim zien, en pas twee katten boven water. Hier wordt ongenoegen uitgedrukt. Fluiten, roepen, rammelen .... het maakt niet de gewenste indruk.En dat na slechts een paar dagen afwezigheid. Moet ze misschien toch leren op de kalender te kijken.

 Ik kan me d'r trouwens een hoop bij voorstellen. In het tempo, waarin de periodes elkaar opvolgen, dat ze hun eigen maaltijden moeten scoren ipv alleen voor de toetjes te hoeven zorgen, zou ik als kat zijnde ook niet weten te waarderen. En dan heb ik het nog niet over de ontbrekende toegankelijkheid van een warme en droge nachtplek of al het gekroel en geknuffel.

 Over een week of wat maar ouderwets een doorlopende verzorging regelen, anders hoef ik me straks met het verhuizen niet met katten bezig te houden, omdat ze de eer aan zichzelf hebben gehouden en zijn verdwenen.

Honklos

 Dat was Nederland voor voorlopig weer. Op een niet geheel onbelangrijk detail na, het stimuleren van de Utrechtse middenstand, alles gedaan, wat ik me voorgenomen had. Kunnen we ons hier ter plekke weer gooien op de afbouwactiviteiten. Afbouwen, opruimen, inpakken en wegwezen. De countdown is inmiddels lopende, het moment van vertrek kent nog de nodige speling, maar het zal hoe dan ook in 2014 vallen. Eens zien wat we in de tussentijd nog allemaal uitspoken. De aankomende lange avonden kunnen bij gebrek aan gezelligheid nuttig gevuld worden met het plannen van plannen die werken. Het enige, wat ik hoef te doen, is ze bedenken.

 Uiteindelijk zal alles, wat je doet of nalaat, hoogst waarschijnlijk geen ene moer uitmaken. Het enige, wat ik nodig heb is ergens de komende maanden (het juiste moment) iemand (de juiste persoon), die mijn plek ziet zitten (de juiste plek). Toch maar eens met Jomanda bellen?

Stadje

 Vaak, misschien wel meestal ben ik in Utrecht eerder aan het einde van mijn Latijn geweest, dan de reservering afliep, die ik in het hotel had gemaakt. Dit keer had het verblijf best een dag of wat langer mogen duren. Iets meer tijd voor de dingen, die ik me had voorgenomen, misschien nog wat andere mogelijkheden, maar ook extra ruimte om door de stad en haar commerciële verleidingen te struinen.

 Laat ik ook dit maar onder het kopje "Vooruitgang" schuiven. Het is het zoveelste teken, dat de rust stap voor stap z'n plek herinneemt in mijn leven. Zonder duidelijke doelen is het de ruimte van een zee aan tijd, die je de juiste keuzes aandraagt. Zo heb ik altijd de meeste interessante boeken en de mooiste muziek gevonden, maar ook de kleren, die het beste zitten. Zonder doel kom je altijd op de gewenste bestemming. Teeeeeeeeeeegeltje, of ff braken, maar daarom niet minder waar.

Vrouwen

 Yoland, Joke, moeders .... Maria, Bertie, Mirjana, Marieke en Mariana. In uitstapje naar Nederland in 7 vrouwen. Wat zou ik d'r over zeggen? Laat ik het hier wijselijk bij laten.

Verjaardag

 Verjaardag
 Een dag van verjaren .... meer geen feest.

 08:30 Zes jaar geleden leefde Yoland nog, vroeg mij om de hondenronde te doen en ging terug naar bed, omdat ze zich niet zo lekker voelde. Twee uur later kwam ik haar wekken met koffie en was de eerste blik, die ik aan haar wijdde voldoende om te beseffen, dat Yoland overleden was. DOOD.

 In twee uur tijd, wat, twee seconden van een wereld, waarin (weer) hoop gloorde, "knock out down the drain" in het grote ongevraagde niks.

 In een uur of twee van een weliswaar wankel maar zorgvuldig opgebouwd en ingevuld bestaan verbannen naar een immense leegte. Vijf jaar nodig gehad om de boel weer vorm en inhoud te geven, het bestaan terug op stabiele pootjes te zetten. En hoewel ik nu een jaar verder ben en nergens over -behalve de verkoop- mag klagen, is het nog steeds een leven in de schaduw van de dood. Gaat dat nog veranderen of is dat mijn littekenweefsel?

Blazen

 Een ongekend genot .... 200 km dwars door Nederland, terwijl het grootste deel van de inwoners nog op één oor liggen. Niet de alom tegenwoordige verkeersinfarct, die ik vrijdagmiddag weer mocht genieten. Geen verkeersdebielen op de weg, die met 1,5 km meer op de teller dan hun voorganger, blindeling naar links uitwijken en je een krant laten lezen, voordat ze eindelijk daarheen teruggaan waar ze horen: rechts! Heerlijk doorrollen en in krap 1 uur en driekwartier ter plekke, waar ik ook eens 3,5 uur over heb gedaan.

Themata

 Net als het bij de spijkerbroeken weer tijd wordt voor een mode-ommezwaai naar broeken, die hoger reiken dan je navel, is het in het restaurantwezen tijd voor een versimpeling van de smaakterreur, waarmee de borden tegenwoordig versierd worden. Niet alleen terug naar herkenbaar ingrdiëntengebruik, maar ook een streep door de overdaad aan smaken, die de miniatuur versies van de gerechten begeleiden. Vrees dat dat d'r voorlopig niet inzit. Als de tekenen gisteravond geen misleiding zijn geweest, wijst het eerder de andere kant op.

 Behalve dat ik me, ondanks de boekwerken die bij ieder gerecht werden voorgedragen, meerdere gangen heb afgevraagd, wat ik nu feitelijk at, was het iedere keer bijna een jungle van smaken, waar het hoofdingrediënt een beetje verloren bij lag. En alsof dat nog niet genoeg was, waren de amuses, ooit bedoeld als simpele extra binnenkomertjes, verworden tot een compleet theater. Geen olijf of aangekleed nootje bij roze bubbeltjeswijn. Nee, ons werd water, lucht, aarde en vuur opgediend. Het was dank het gezelschap, dat ik ben blijven zitten, want eigenlijk had ik toen al gegeten en gedronken. Mocht ik theater willen, dan ga ik wel naar de schouwburg.

Loodjes

 Helaas heeft de aannemer een betere kwaliteit eiken voor z'n kopplanken gebruikt, dan hij in de constructie denkt toe te passen. Tjee, tjee, een hele ochtend digitaal woordping-pong gespeeld om in het begin van de middag er achter te komen, dat we met compleet verschillende zaken bezig zijn. De taalbarrière zal zo z'n bijdrage leveren, maar hier is meer onwil aan het hand. Bewust of onbewust.

 Steeds weer. "Ja, ja" of "Goed plan" en uiteindelijk niks doen met wat ik in meerdere versies heb aangeboden. Laatste verzoek is een globale schets. Als dat geen lichtjes laat branden, geef ik het op en moet de boel maar in de ijskast tot ik er weer ben.

 Je snap 't het misschien. Een geheel andere dag dan ingepland. De was heb ik nog opgehangen, de rest krijgt weekend. Nu snel de koffer vol pleuren en daarna scannen of ik niks heb overgeslagen. Morgenvroeg de pillen, geurtjes en gadgets en hopelijk ruim voor zevenen wieberen.

Bi?

 Met de aannemer naar bed en er vanmorgen mee opgestaan....

 Een fysiek vermoeiende bezigheid al zit er bijna 2500 km tussen. Of de beroerde nacht op dat conto geschreven kan worden, weet ik niet. Zo'n nacht opgesiert met een doorlopende nachtmerrie, waarbij je iedere keer wakker schrikt, voordat je echt in slaap bent. Die heb ik wel vaker. Erg veel verwantschap voelen met een uitgewrongen vaatlap, voordat ik mijn eerste koffie op heb, is echter een minder vanzelfsprekende toestand.

 Mensen, die zo vastgeroest zitten in hun eigen denkpatronen, dat ze zwart begrijpen, als jij wit zegt, zijn doodvermoeiend. Het barst allemaal van de goeie bedoelingen, maar volgens mij zijn we bezig met iets wat om te beginnen door mij betaald wordt en last but not least ook o.a. voor mij bedoeld is en niet voor de aannemer. Dus graag doen wat ik wil en niet wat het makkelijkste of voor het de handliggendste is. Nee, natuurlijk! Zeg ook de aannemer. Waarom pakt het dan altijd anders uit? Allez, over vier weken moet het ergste leed geleden zijn. Of begint dan een levenlange ergernis over het beroerde resultaat? Spannend!!

1, 2 ... 10

 Afwas gedaan, zo meteen de was niet vergeten uit de machine te halen en de eerste bouwkundige vragen vallen al op de mat. Een rommelige dag waar meer door mijn hoofd is gegaan dan door mijn handen, al hebben die laatste lichaamsdelen een berg werk verzet.

 Mijn gedachten draaien nog steeds meerdere kringetjes tegelijk, incl. interferenties in alle soorten en maten. Het liefst zou ik hier gisteren zijn vertrokken en op een dag als vandaag moet ik me daar met alle kracht tegen verzetten. 'Tuurlijk het kan. Waarom niet? Omdat het stom zou zijn. De enige echt onomstotelijke reden die het echter regelmatig aan de noodzakelijke overtuigingskracht ontbreekt.

 Eigenlijk zou ik daar blij mee moeten zijn, maar dat ben ik niet. Dan kom ik in een soort loven-en-bieden terecht. Hoever kan ik tegen mijzelf ingaan zonder blindelings functionerende processen te trigeren. Van de flat af te springen, omdat ik het wachten op de lift zat ben, zoiets. Stom, dat mag duidelijk zijn. Beneden wil ik tenslotte nog iets meer dan alleen voor te pletter liggen. Mààr de kans op een dergelijke kortsluiting neemt alleen maar toe, naarmate ik me beter voel. Voor je het weet, maak ik mezelf wijs, dat ik kan vliegen of bedelf de toekomst onder andersoortig fout optimisme.

 Nee. Netjes stapje voor stapje door op de ingeslagen weg. Afronden waar we samen ooit aan zijn begonnen en daarna, dan komt die lift vanzelf.

Instanties

 Je kunt er bijna een apart categorie van maken en dan mn van de ergernissen, waar je tegenop loopt. Dit keer mag de EDF, het staatsmonopolie op de elektriciteitsvoorziening aan de schandpaal. Ieder Frans woonhuis heeft een aansluiting op het net, ongeacht of de tent bewoond wordt of niet. Zo dus ook het huis op het deel dat onlangs verkocht is.

 Zo'n verkoop dwingt tot enige administratieve handelingen. De grondbelasting moet zich in principe zelf regelen via het kadaster, de controle van de watermeter idem dito, enkel de telefoon, gas en electra vereist eigen initiatief. Telefoon is er niet. Ook gas, als het er al geweest was, zou geen aansluiting op een netwerk zijn geweest. Blijft over het verbruik in KiloWatt.

 Instanties als de EDF hielden ooit kantoor in St. Yrieix la P. Tegenwoordig is er zelf in Limoges geen plek meer, waar je met goed fatsoen terecht kunt voor je vragen. Dat is toch een stad van bijna 200.000 inwoners. Service wordt verleent via het Internet. Ik hoor mijn moeder al foeteren. Maar niet alleen voor die generatie is het een ramp. De invulling van het begrip service via de internetkanalen laat ook mij met enige regelmaat de bek openvallen. Zo ook nu weer.

 Ondanks mijn toch niet bepaald hopeloze Frans begreep de virtuele assistente me niet. Ik ben haar naam vergeten, maar dat zou IRL ook zijn gebeurd. Dan maar in de FAQ gedoken en uiteindelijk op een pagina gekomen, waar ik mijn meter kon afsluiten. Maar ra ra raad eens, wat ik daar eerst voor moest doen? Een account aanmaken. Het is, dat ik mijn broek nog net op tijd kon vastgrijpen, anders had ie op mijn schoenen gelegen. Gaat heen!!!

Appels

 Nog een koffie en dan aan den slag. Net terug van de dierenarts en me onderweg verwonderd. De appelpluk is bijna voorbij. Ze waren laat dit jaar, maar dat heeft met het weer te maken. Het is een week of drie tot zes, afhankelijk van de appels en de grootte van het bedrijf. Ieder jaar is er weer dezelfde discussie over de plukkers. Het zijn Franse werkelozen, die het min of meer verplicht doen, of buitenlandse seizoenwerkers.

 Werkelozen zijn er zat, dus de seizoenswerkers zie je al een jaar of wat een stuk minder. Geen onbestemde busjes waar meer mensen uitkomen, dan je voor mogelijk houdt. Geen tenten in de boomgaarden en vreemd volk, want bepaald geen toeristen in de supermarkten. Nee, ook dit jaar weer arsenalen aan auto's in de boomgaarden. De eigenaren moeten haast parkings aanleggen. Iedere werkeloze in zijn eigen voiture. En wat me dan al vaker is opgevallen en vanmorgen weer, is dat je bij de auto's niet praat over afgeragte 205'jes, overjarige Clio's of een afgedankte Citroën. Ben je gek!

 Vanmorgen was het wel heel bont. Waar anders de C4'en, space-varianten van Peugeot of soortgelijks uit de collectie van Renault in de berm staat geschoven, reed ik vanmorgen langs een boomgaard met auto's à la de Peugeot 508, de BMW X-serie, een DS5 en het een en ander aan "Made in Germany". In die boomgaard moeten gouden appels groeien, anders snap ik het niet. Als je je dat als werkeloze SMIC'er kunt permiteren, dan doe ik toch iets goed fout.

Bouwplaats

 De begane grond is nu een beetje, zoals het voorlopig goed genoeg is. Het heeft wat duwen, trekken en vloeken gekost en desondanks is het niet verder dan een goed compromis gekomen. Nu de eerste verdieping op hun manier. Zoals je bunkers bouwt, die aardbevingen moeten doorstaan. Je ziet het daar overal ongeacht of het flat- of fabrieksgebouwen of een simpele woning betreft. De afschuwelijk kubusvorminge betonskeletten, die tussen de pijlers worden dichtgestapeld met allerlei soorten bouwsteen. Dan weet je weer waarvoor pleisterwerk bedoeld is. Maar soit, voor het dak moeten de teugels definitief strakker. Isoleren is hen onbekend en van binnen wordt het deels zichtwerk. Daar is geen ruimte meer voor compromissen. Daar is het luisteren geblazen. Voor hen!

Ideetje

 Aha, we lopen uit! Of in .... maar die discussie heb ik gisteren al gevoerd. Vandaag weer domweg aan de slag. Na de pas op de plaats van gisteren vandaag weer de keuken in en verder, waar ik maandag gestopt ben. Een opgeruimde keuken zegt me meer dan de rest van het huis. Oké, ook de badkamer moet, als het ff kan, aan de kant zijn.

 Waar zou ik mijn Pc zetten? In de keuken of naast het bad? Of doen we de Pc aan de keuken tafel, de laptop op een TV-arm boven het bad en de mini in bed (plek zat tenslotte) ... Kan ik de rest van het huis langzaam laten verdwijnen in een berg beestenharen. De verleiding is groot.

Warboel

 Nu we toch bezig zijn, kan dit er ook nog wel bij. Ergens moet iemand of iets zoiets hebben bedacht. De frequentie mag dan veranderd zijn, de intensiteit verminderd, maar dat doet verder geen afbreuk aan het opduiken van moeilijk te plaatsen verschijnselen. Hoewel alles één geheel vormt, het is tenslotte letterlijk en figuurlijk compleet met elkaar verweven, en ik de link van psychisch naar fysiek best kan volgen, lukt me dat minder met het omgekeerde. Al die verkeerde, fouten dingen van de laatste dagen ... Ergens moet een soort patroon herkenbaar zijn. Alleen ik zie het niet en dat zegt op zich weer compleet niks. Zit maar eens ergens met je neus bovenop en probeer de gewenste afstand te houden. D'r zijn eenvoudiger dingen denkbaar. Ik snap mijn lijf soms niet. Laten we het daar op houden.

Herstel

 Alles staat of valt (om) met je capaciteit de gebeurtenissen, verbanden, wensen ... de hele ratteplan te kunnen relativeren. Kun je dat niet, dan heb je gauw een probleem, tijdelijk of definitief.

 Ja, een filosofische bui of hoe je het ook wilt noemen. Het is ff doorbijten of de boel overslaan. Ik moet het kromme zooitje recht geluld krijgen, anders wordt het weer aanmodderen tot vanzelf vaste grond onder mijn voeten verschijnt. Daar heb ik geen zin meer in. Het wordt tijd, dat de greep op mijn bestaan weer -mede- door mij wordt bepaald en niet enkel en alleen door de onwillige omstandigheden.

 Nu wil het geval, dat mijn relativeren het relatieve van alles betreft. Het besef, dat alles eigenlijk geen enkel doel dient en gisteren afgelopen kan zijn, moet weer van een camouflerende laag worden voorzien, die er een paar jaar geleden zo abrupt vanaf is getrokken. Ik ben niet het type om er het bijltje bij neer te gooien. Heb er natuurlijk wel af en toe over nagedacht. Punt is, dat ik het nou ook weer niet echt makkelijk heb met het doen van dingen, waar in mijn optiek de zin van/voor is verdwenen. Om mijn leven weer leefbaar te maken, moet ik kortom voortdurend tegen mezelf ingaan. Zielig hè?

 Die zieligheid in het midden gelaten, is het mn buitengewoon vervelend en loopt de boel om de haverklap vast. De camouflage wil niet beklijven, knalt er iedere keer weer vanaf als verf van vers hout.

Hi!

 Daar hebben we onze Linux/Chrome combi uit de Verenigde Staten. Altijd de eerste in de rij. Happend in de nog nadampende koek, net uit de oven maar nog niet op tafel .....

Lol

 Eigenlijk heb ik vrij vandaag, gezien vanuit een wereld met de target van 2 berichten per dag. Gooi je d'r echter een berichtje op, dan slaat de balans richting achterstand en heb ik 14, na deze nog 13 berichten te gaan vandaag. Keuzes kiezen is een kunst. En je kunt er alle kanten mee op. Wil je tevreden zijn of wil je meer? Consuminderen of consumeren. Feesten of treuren.

 Hoe fout dat ooit qua mensheid gaat aflopen, laat ik vandaag ff zitten. Dat is sowieso na mijn tijd en na mij mag ook best een beetje de zondvloed. Het leven stelt al niet veel voor en als je dan dat beetje lol en energie wat overschiet ook nog in de gelukzaligheid van de komende generaties moet stoppen, zou je wel compleet belatafeld zijn. Ik zal Newton niet de schuld van de huidige ellende in de schoenen schuiven en wens ook mijn schoeisel gevrijwaard te zien van ongewenste input uit de toekomst. Niet, dat ik me nou met Newton wil vergelijken. Laten we dat ff duidelijk stellen.

 De kern van dit zwamverhaal is, dat je op alles en iedere situatie invloed hebt. Niet in de betekenis, dat alles is te veranderen en naar je hand te zetten. Dan komen direct die hongerende zieltjes uit Afrika om de hoek kijken. Nee, maar wel in de betekenis van de lol, hoe zwart ook, die weet te maken en een zekere tevredenheid of misschien is het beter om van draagbaarheid te spreken, die je aan je vigerende omstandigheden weet te ontfutselen. Je kunt dramatisch schreiend, compleet gek wordend of moppentappend richting de guillotine. Ik geef toe de keuzevrijheid is beperkt en van korte duur, maar hij is er! Dus op naar Limoges, vandaag.

Mobilogica

 Het is soms goed om dingen niet te willen begrijpen .... is me al vaker dan eens vertelt, zeker in de afgelopen 5 jaar. Toch wil ik het op z'n minst kunnen begrijpen. Of ik er dan iets mee doe, is een ander verhaal.

 Na een paar weken gespard te hebben met mijn mini en gezien te hebben, dat ik er, zoals te verwachten viel, vnl. voor het mobiele internet gebruik van maak, eindelijk een nieuwe SIM-kaart aangevraagd, die èn in de telefoon èn in de mini kan. Vijf euro per maand extra was het me wel waard, anders gebruik ik die 3 Gigabyte, die ik op het net mag surfen, never nooit op. Ok, en 10 euro eenmalige aansluitkosten en voor de nieuwe kaart in tweevoudige uitvoering.

 Leg me in dat kader nu eens uit waarom die extra (betaalde) service, binnen 48 uur wordt geactiveerd, als je 7 dagen moet wachten, voordat je de nieuwe SIM-kaart krijgt en de boel dus naar behoren kunt gebruiken? Behalve dat ze hun centen eerder kunnen declareren, dan ik de service kan gebruiken, gaat mijn begrip niet. Kun je dit anders dan onbeschoft noemen?

Routine

 Daar gaan we weer met de oude vertrouwde riedel: was, afwas, ordenen, stofzuigen, administratie en tot slot het enig echte opruimen. Onderwijl niet teveel naar buiten blikken, een extra paar sokken aan de voeten, een aangenaam muziekje opzetten en gaan met de banaan.

 Het is altijd weer hetzelfde en o.a. daardoor weinig aantrekkelijk. De dagelijkse sleur in een huishouden wat ik niet meer wil leiden, op een plek waar ik niet meer wil zijn en met een perspectief, dat die naam niet verdient. Allez, iedere motivatie is er een. Uit de kleine teen, achter de laatste haarwortel vandaan of bestelling en afbetaling, het maakt geen ene f*ck uit, als de kar maar weer rolt, sneller rolt dan de notoire negativiteit kan bijbenen. Geloof het of niet: Ik heb er zin in! Allez!!

Leren

 Wat is de truc, omstandigheid of beslissing geweest, waardoor in september moeiteloos gebeurde, waar ik nu in een paar dagen tijd volledig in vastdraai?

 Het weer was genieten. Mag hopen dat dit geen doorslaggevend aspect is, maar het levert zeker weten een niet te onderschatten positieve bijdrage. Het staat 's ochtends anders op, geeft een minder opgesloten gevoel, maakt het gladstrijken van schurende ongelijkheden bijna vanzelfsprekend en ga zo maar door. Eenmaal bezig maakt het mn buiten meer mogelijk, maar voor de verdere rest verdwijnt de betekenis dan naar de achtergrond. Dat werkt nu volkomen anders, 180º gedraaid, negatief overheersend. Zou het sluiten van de luiken helpen? Openhaard .... o, die heb ik niet meer, houtkachel aan steken en .... Ik wilde zeggen "Een glaasje inschenken." maar dan komt er weinig van het gewenste terecht.

 Natuurlijk ligt het niet aan het weer, maar het weer kan wel de heersende stemming breken of versterken. Belangrijker is al die negatieve elementen in mijn bestaan op afstand houden, voorkomen dat ze de rest overschaduwen, in de kiem smoren, zoals nu weer is gebeurd. Dat kost energie, gerichte actie en als het kan, liever geen regen!!

Opnieuw

 Stormachtige dag gisteren, maar in rustigere wateren mijn bed opgezocht en voor mijn doen een heel redelijke nacht gehad. Een nieuwe dag, zelfs een nieuwe week, dus genoeg nieuwe kansen. Een steuntje in de rug van het weer kan ik wederom vergeten. Ik weet, dat ik het zelf moet doen, maar een beetje medewerking is soms, hoe noem je dat ook weer (?), is soms best stimulerend.

 In de loop van de avond klaarde het op. Bezig met het bijwerken van mijn dagboek met aantekeningen uit de Cloud (Ja, ja), deed het goed om te zien dat september beste een goede en actieve maand is geweest. Je vergeet die dingen, waar je bij staat en dat is knap stom. De komende dagen opzoek naar het animo uit september. Nou ja, opzoek naar ... Het ligt overal en vaak zelfs voor mijn voeten. Je moet het herkennen, oprapen en weten te gebruiken.

 Tijd voor peptalk, personal coaching in eigen beheer. Het gezeur aan de kant en aan de slag. Niks niet met de stroom mee, maar keren en werken! Ja ja, alles is uit den treure bekend. Het enige, wat ik hoef te doen, is toepassen ...

Rustplek?

 Een kerkhof ingesloten door een industrieterrein is dat integratie? Naar de Carrefour of andere grootwinkelboer en direct ff langs bij oma? Of is het gewoon in triest?

Herstellen

 Ergerlijk dat ik nog steeds niet de onuitputtelijk bron ben, die ik voor mijn gevoel ben geweest. Leeftijd? Zal vast ook een duit in het zakje doen. Toch is het vooral de abruptheid, waarmee alles wat ooit was ineens is verdwenen, verwatert of kampt met de conditie van een kneus, wat me het meest stoort. Dat gecombineerd met de geestelijke littekens, die ik aan de "Highway to Hell" heb overgehouden, en met een paar mindere kwaliteiten, die ik altijd al heb gehad, zoals motivatieproblemen, als me de zin van een bezigheid ontgaat, en het huidige gemodder krijgt een verklaarbaar perspectief. Geen "Waarom"-vragen meer, dus, maar gekgenoeg is de boel daarmee niet opgelost.

 Dagen als vandaag heeft iedereen en ik heb ze voorheen ook gehad, maar minder zwart, minder uitzichtsloos, meer ff een pas op de plaats, zonodig bijtanken en weer verder alsof niets aan de hand is geweest. Dat werkt niet meer, niet meer zo. Zonder bijsturen en actief achter mijn vodden aanzitten verdwijnt de boel niet en krijgt een chronisch tintje, als ik niet oppas. Het is het feit, dat niks meer vanzelf gaat, alles moeite kost, tenminste die dingen die ik zou willen. Zo'n dag als vandaag wel, maar moet ik daar zo blij om zijn? Of van die nachten waar ik afgelopen week weer op getracteerd werd, waarin ik niet weet wie of waar ik ben en de uitdrukking "duizenden doden sterven" akelig werkelijk wordt, al gaat het om vele malen kleinere aantallen?

 Het wordt werken de komende dagen en laat ik daar nou al mijn leven lang een broertje dood aan hebben.

Ach(t)

 Een knagende onvredegevoel kauwend weg proberen te werken. Dubbel fout, maar ook zonder verlichting houdt het me bezig en doorbreekt flauwtjes het gehang en doelloos gedrentel. Het is weer achtbaantijd. Net het gevoel dat het weer bergop gaat, kachelt de zooi weer als een speer naar beneden. Niks dramatisch, gewoon strontvervelend. Mocht het al niet geheel verstoken zijn van zin, dan ontgaat me toch het doel van dit gesjees. Ja, het wisselt af, dat is zeker.

 Als het schakelen in de auto zo beroerd zou gaan als in mijn bestaan, zou ik me menigmaal de ergernis van medeweggebruikers op mijn nek halen en waarschijnlijk de versnellingsbakken aan de lopende band verslijten. Het weer, de terugkeer, het a.s. vertrek, de werkzaamheden, de hulp, het bouwen elders, de plannen van wat gedaan moet worden maar vooral het temmen van de  onmogelijkheden, afspraken in het ziekenhuis en dat alles op een ordinaire, poepsaaie, ongezellige en geestdodend voortslepende zondag. Is mijn dag niet. Doe me maandag maar. Ook niet alles, maar beter.

Invullen

 Van het weer ga ik het vandaag niet hebben. Ik mag het weer mooi bij mezelf zoeken. Leuk woordspeling. Dat doet alvast deugd. Nu een rondje enthousiasmeren met de honden, dan de afwas links laten liggen, de laptop de laptop laten en voor de afwisseling eens uitgebreid onder den douche. In beweging en schoongeschrobt zien we dan vanzelf wel welke kant het schip op wil om te stranden. Iets met weg, eten en zo is niet onvoorstelbaar.

Crap

 Pageviews 79, pageviews 67 en pageviews 6 waarvan luttele 2 hits uit de Lage Landen. Drie waardes voor hetzelfde gegeven in één rapport. Ra ra, het blijft me verbazen. Gisteren nog een keer door Google gestuind, maar een afdoende antwoord is nog steeds niet gevonden.

 Spookbezoekers, dat is me duidelijk, daar heb ik geen Google voor nodig. Maar hoe werkt dat en wat is de zin er van? Om mijn Blog plat te leggen is het aantal te mager. Bovendien, wat levert dat op?? Het is ook niet steeds één persoon, tenzij die een hele batterij internetverbindingen heeft met de meest uiteenlopende en soms erg exotische OS/Browser combinaties.

 Wordt natuurlijk erg saai als die 73 of 61 straks weggefilterd worden, maar een fatsoenlijk statistiekprogramma is toch het eerste, wat ik doe als de Blog straks zelfstandig gaat. Ja, de winter komt er aan en dan duiken al die verwaterde of gestrande plannen weer op. Ik zou wel weten, wat ik liever had dat opdook ...

Stroming

 Het voelt goed aan en direct besef je, dat het teveel van het goede is. Rommelig. Hollen en stilstaan. Maar eindelijk beweging. Een punt achter die ellendige stilstand. Een start van onder de spinnenwebben vandaan kan niet anders dan chaotisch zijn en een hoop neergedwarreld stof terug in omloop brengen.

 Het rare, en dat woord dekt de lading maar zeer summier, is, dat wat hier om me heen aftakelt, soms letterlijk instort, daar achter wordt opgebouwd. Het is een maf, en dat woord komt een stuk dichterbij de werkelijkheid, besef, dat wat hier uitzichtsloos is, elders een en al toekomstgerichtheid belichaamt.

 Het is een soort post-peter-principle. Al strevende ergens aankomen waar uiteindelijk het streven geen leven meer heeft. Dan kun je een hoop, maar terug lijkt me dan het slimste. Kleiner, rustiger, overzichtelijker met als prettige bijkomstigheid, dat de bijbehorende prijskaartjes een zelfde soort krimp vertonen.

Rauw

 Zin in vanavond. Tartare! Fait maison. Tenminste de compositie, niet het slachtwerk, noch de pickles. Rauwe koe, maar allang niet meer met al die gevreesde risico's. Zelfs twee weken over de datum is het vlees nog goed. Dus wat ze er mee uitvreten mag Joost weer weten, maar normaal gesproken had het vlees inmiddels moeten bewegen. Niet dat ik het nu nog rauw nuttig, ik heb mooi een vers pakket gekocht. Die ander kan gerust de pan in en dan voor de zekerheid goed doorbakken met saus. Ik denk niet dat flamberen nodig zal zijn om de bedorven accenten te verzachten.

 De golfbeweging gaat weer opwaarts. Wat is het leven toch heerlijk afwisselend. Het weer kan er nauwelijks tegen op. De oppepper van de Laptop is mooi meegenomen en heeft misschien zelfs net het verschil uitgemaakt. Ja, ja, het zijn steeds die kleine dingen, die de grote lijnen weten te verdraaien.

Gelukt ...

 Net door de installatie van de launchmanager ook de Bluetooth en Wireless knoppen weer functionerend gekregen! De laatste stap in een twee-en-een-halve dag durende zoektocht vol combineren, ontcijferen en digitaal omdenken.

 Vista en Acer-shit verwijdert, de schijf low-level geformatteerd, twee partities aangemaakt of omgekeerd en na de installatie van Windows XP pro opzoek gegaan naar de juiste drivers. Een peulenschilletje als je weet of op tijd bedenkt, waar je moet zoeken. Surfend -en dat knap meanderend- over en door de digitale massa de een na de andere onmogelijkheid opgelost. Hoe ergerlijke het bezig zijn ook kan zijn, de voldoening als het lukt is niet in goud, champagne of mooie vrouwen uit te drukken.

 Nu niet vergeten die image te maken van de schone installatie en dan zien of nu onder XP wel kan waar Vista ineens moeilijkheden bleek te maken. Maar niet vandaag ... geen zin in het risico te verpulveren wat ik net zit te genieten. Maandag weer.

Weekend

 Moe, ontevreden en verergerd en alleen jezelf bij de oren kunnen pakken. Is niet goed, maar wel een feit. In Utrecht zou ik nu de boel de boel laten en de stad in struinen. Geen succes gegarandeerd, maar wel iets anders aan mijn kop en wie weet waar dat toe zouden kunnen leiden. Hier zou ik in de auto moeten stappen. Het café op theoretische loopafstand is al een half uur dicht. En om nou 20 km te rijden voor één Duveltje, is me iets te gortig. Het platteland zet andere accenten. Aantrekkelijkheden die me vaak weten te bekoren, maar de stadse honger nooit geheel hebben kunnen verdringen.

 Morgen verder met digitaal puinruimen en dito ergernissen. Mag hopen, dat als alles weer naar behoren werkt, ook het probleem opgelost is, waarvoor ik het Vista-bouwsel heb gesloopt. Je zou toch die hele zooi voor nop op je nek geladen hebben. Maar ff niet aan denken. Een weg terug ontbreekt en "Als, indien, dan ..." is altijd weer zo flauw, zeker achteraf.

Mauw

 Verkeerde stemming, weinig uitnodigend weer, een dooretterende bank, muzikale miskopen, een onwillige laptop en trek, maar geen zin om te koken. Zo kan een dag afbranden in een paar uurtjes zonder dat een duidelijke reden aanwijsbaar is. Alles kost moeite, zit tegen of werkt op z'n minst niet mee. Nu is het zaak die zooi te keren.

 Het weer ligt niet in mijn hand, de cd's zijn het minst qua ergernis en kunnen in de afdeling "Overbodig", de bank heeft al het zoveelste mailtje ontvangen en nu is het afwachten, stemmingsomslag werkt niet op commando, het koken zie ik straks wel, dus blijft de laptop over om mijn lusten op bot te vieren. Drivers o.a. voor de netwerkkaart niet kunnen updaten door een ontbrekende internetverbinding, omdat de drivers niet up-to-date zijn. Ja, ja. Dan weet ik weer, waarom ik met het geknutsel aan de Pc's ben gestopt. Helaas komt dat inzicht enige onherroepelijke handelingen te laat.

Reizen

 Van Coves naar Utrecht via Le Chalard ... klinkt bijna exotisch niet? Ok, dat Utrechtse is natuurlijk weinig bijzonder. Uit het oosten naar het noorden. Rechtstreeks was natuurlijk slimmer geweest maar slim is niet altijd handig. Na auto (uur), bus (3,5 uur), vliegtuig (2 uur en een kwartier) en auto (6 uur) gaat het dus binnenkort naar het 't Stichtse in iets van 10-12 auto-uren afhankelijk van weer, animo en conditie.

 Afgezien van een overnachting of twee tijdens het ommetje door Europa rond de jaarwisseling, is het bijna anderhalf jaar geleden, dat ik er geweest ben. Dat geeft een onwennig gevoel, maar wat belangrijker is, er pusht ook een lading schuld mee. De verzorging van het graf schiet er op deze manier wel een beetje bij in en dat is voorzichtig gezegd niet erg netjes.

 Natuurlijk heb ik dat graf niet nodig om aan Yoland te denken. Dat gaat vanzelf en is aan zoveel kleine dingen en momenten gelieerd, veel te veel om op te noemen, maar die fysieke link op het kerkhof is vele malen sterker, dan ik had verwacht. Ik mis die plek met regelmaat en zou er vaker ipv het omgekeerde willen zijn om de boel een beetje netjes te houden. Zonder het graf zou Utrecht zijn aantrekkingskracht al verloren hebben.

Normaliseren

 Eens zien of het vandaag gaat lukken met het dagelijkse doen en laten. Limoges wacht, kranten wachten in de Acrobar, gras wacht ... of ook niet, maar moet gemaaid, etc. Het spuiten van de terrassen staat, denk ik, op nummertje een van de prioriteitenlijst. Dat is niet gelukt voor mijn vertrek en was toen al hard nodig. En dan hebben we daar nog het deel van de afwas, dat ook niet meer gelukt is, de na minder dan één dag alweer rond vliegende harige pluizebollen en natuurlijk het eeuwig en altijd terugkerende opruimen. Misschien is het wel tijd voor de definitieve ronde met verhuisdozen en zo. Stuk voor stuk prachtig mooie klussen (....Ahum...), maar nu eerst koffie!

Beesten

 Eén kat mist nog, de rest van de bende is verschenen of opgehaald. Ik ga geen punt maken van een free-wheelende kat. De deal, die je met die beesten hebt, is gebaseerd op regelmatige verzorging. Ontbreekt die, en dat voor meer dan twee weken, dan snap ik de verschoven prioriteiten. Misschien is het stom om niet te verschijnen, maar het is hun goed recht.

 Met de honden is dat anders. Katten jagen muizen, ratten, mollen en een enkele vogel (ook) als ze veertien dagen aan hun lot worden overgelaten. Honden zien dat wat ruimer en zullen bij gebrek aan brokken of een goed gevulde vuilnisbak kiezen voor schapen, geiten, kalveren en als het lukt een koe ... Waarom niet? Honger is honger en hun gebit is niet gemaakt voor brokken alleen ... Gelukkig is daar de kennel.

 Ik mis ze niet in de eerste paar dagen. Voel me bevrijdt van de verzorgende verplichtingen. Naar mate de tijd vordert, verandert dat echter stap voor stap. En bij de terugkeer ... Het enthousiasme van de honden is moeilijk te overtreffen, maar ik denk, dat ik heel dicht in de buurt kom.

Avond

 De dag loopt ten einde en ik begin mijn borst maar nat te maken. Middag, namiddag, avond, etc. het zijn vage begrippen, met hetzelfde gemak zit je uren te wachten of wordt je voortvarend overvallen. Zien wat er vandaag allemaal bezien, besproken, aangepast of geweigerd moet worden.

 Je zou bijna vergeten, dat dit plekje geen postzegel is en ook enige overvloedige aandacht benodigd. Vandaag een tweede gesprek gehad met iemand, die mijn gebrek aan extra armen zou kunnen compenseren. Klonk niet verkeerd, maar hoe het uitpakt, blijft afwachten. Morgen weten we meer en dat direct afgemeten aan de vrijheid van werken. Er is een hoop buiten de deur te doen en ik kan niet met mijn neus op het werk zitten. Ook hier niet, dus, al is het mijn eigen plek.

Banken

 Grrrrr. Kan het ooit nog goed komen? Volgens mij kan het absoluut niet klantONvriendelijker dan hier te lande. Naast de absurde wijze, waarop men met 'rood staan' omgaat, hebben ze nog een kastvol andere betuttelingen achter de hand.

 Geen zin meer om me steeds weer naar de bankbalie te begeven voor die ene keer per jaar, dat ik geld moet overmaken vanaf mijn Franse rekening, eindelijk eens werk gemaakt van de mogelijkheid om via het internet te bankieren. Niet dat dat hier al zolang (kostenloos) kan, maar nu wel. Dus fluks aan de slag. Iets met een code geregeld en -door schade wijs geworden- een kleine test. Resultaat: " Le montant du virement demandé doit être compris entre 1,00 EUR et 1,00 EUR. Beetje moeilijk, niet?

 Ok, knullige blunder, maar het kan erger en werd het ook. Heel royaal werd de limiet namelijk verhoogd maar niet meer dan dat. Een limiet in de hoeveelheid geld, die ik kan overmaken???? Waar slaat dat op. Kan iemand me dat uitleggen?? De enige reële limiet is de nul-grens van de rekening en voor de rest geen gelul. In Europa gelden grenzen, die enkel door kosten of het ontbreken daarvan worden bepaald. Wie zijn zij om daar een eigen invulling aan te geven. Franse arrogantie.... Je wordt er een beetje moe van of zeg inmiddels maar gerust kotsbeu.

Trekken

 Tien dagen, die meer dan voldoende hadden moeten zijn om de puntjes op de 'i' te zetten, is een periode van een hoop gezoek, gepraat en pushen geworden. Maandenlang te horen krijgen, dat alles geen enkel probleem is en dan ter plekke moeten constateren, dat er behalve niks is gebeurd, ook die woorden de lading niet dekken. Weinig hoopgevend .... en iedere keer weer die neiging om niet verder te kijken dan de neus lang is, tevreden zijn met compleet onvolwaardige alternatieven èn vreemd genoeg is er ineens haast. Amehoela, dus.

 Uiteindelijk meer dan redelijke alternatieven gevonden, want tenslotte is (bijna) alles te krijgen en anders haal je het elders vandaan. Niet dan?

 Nu de hele tijd de vinger(s) aan de pols houden, tekeningen maken en feedback opeisen. Ondanks al het gepraat, de uitgewerkte omschrijvingen en meer van die extra moeite, heb ik voorlopig weinig vertrouwen in de wil te doen, wat ik zeg. De aannmener is van goede wil qua werken en meedenken (als ik maar denk...), maar me een beetje te makkelijk in het maken van ongewenste keuzes.

Opsplitsen

 Begonnen is het al een tijdje geleden, maar wat tot nog toe een kwestie van omschakelen was, moet nu tegelijkertijd gebeuren. Op twee plekken tegelijk zijn is fysiek ommogelijk, zelfs als het een bezoekje bij de buren zou betreffen. De afstand, waarover mijn helften één geheel zouden moeten kunnen blijven, is echter een beetje erg veel groter.

 Onmogelijk dus, maar toch gaan we die situatie zo dicht benaderen, als het mogelijk is. Met de huidige communicatiemiddelen en die 'onzinnige' sociale media kom je een heel end. Yahoo, WhatsApp, Skype, E-mail en waarnodig het ouwe getrouwe Sms. Discussies en foto's vliegen over en weer in een snelheid waar alleen Superman tegenop kan.

Geland

 .... de eerste indruk geeft geen nare verrassingen te zien. Straks de terugkeerroutine inschakelen en zien of het ook bij nadere beschouwing allemaal oké blijft, maar eerst ergens verse melk vandaag halen, dan begint de dag van morgen in elk geval naar wens.

Publiek

 Ooit waren er publieke badhuizen, een centraal gelegen plek waar de minder bedeelde of zuinig aangelegde goegemeente het wekelijks aangekoekte vuil van hun vel konden schrobben. Meestal nog in redelijke afgescheidenheid en in elk geval niet met mannen en vrouwen gezellig bij elkaar. Met een douche in de keuken en drie (tachtigjarige) blommen op de tegenover de badderplek geplaatste bedbank krijgt de term 'publiek' een ongewenst concrete lading. Dan maar weer buiten behelpen aan het kraantje. Lekker bij -2°C.

Plannen

 Het gaat langzaam. Het kost moeite. Het zou me wanhopig maken, als ik daar niet ongevoelig voor zou zijn. De anderhalve week zit er weer bijna op en dankzij veel duwen, trekken en een overmaat aan initiatief, dat niet nodig had moeten zijn, ben ik een paar stapjes opgeschoten. Morgen wordt een drukke dag en dan rest uiteindelijk weer de conclusie, dat het opschiet als een slak op de handrem.

 D'r gaat in elk geval iets beginnen en nu krijg je ongetwijfeld de tegenstrijdige situatie, dat ik om moet schakelen van pushen naar een corrigerende voet op de rem. Waren we maar wild gebleven en in grotten gesettled ....

Eten

 Eindelijk een dag en bijpassende bezigheid die geen problemen gaf. Horeca is een aparte beroepstak, bijna een soort volk, waar ik grote affiniteit mee voel en slechts zelden door teleurgesteld wordt. Het was ff rijden en water als 'naar beneden spoelend medium' is altijd en overal minder, maar het eten was goed, de plek bijzonder en het gezelschap aangenaam, al verstond ik nauwelijks iets van de gevoerde gesprekken.

 Jammer, en daar zal wel verandering in komen, maar een beetje medewerking van de andere kant zou leuk zijn. Helaas is de kans erop klein. Naast wat Frans en Engels bij de beter opgeleiden of Duits bij de afstammelingen van eeuwenoude immigranten is er bij de oudere generatie enkel theoretische kennis van het Russisch aanwezig en daar schiet ik weinig mee op. Gevraagd is het ouderwetse handen- en voetenwerk en een hoop geduld. Maar vanmiddag dus niet.

Stront

 Als hier iets valt, belandt het gegarandeerd in de stront. Welke stront is een verrassing. Koeienvlaaien, paardenvijgen, schapenkeutels, hondendrollen, kippenkledders of varkensdiarree. Niet dat je iets te kiezen hebt. Daarvoor is het gratis en royaal .... niet klagen dus.

Afspraken

 Als het zo doorgaat kunnen de Fransen net voor vertrek hun blazoen nog aardig oppoetsen. Na het belabberde geregel kan het nauwelijks verbazen, dat afspraken, die je in Frankrijk al het beste met een korrel zout kunt nemen, hier met groot gemak gemaakt worden maar de verdere invulling qua tijd is ronduit verrassend te noemen. Half één 's middags aan komen kakken alsof niks aan de hand is terwijl 'in het begin van de ochtend' de orginele bedoeling was, stimuleert niet bepaald mijn enthousiasme.

Dierendag

 Een mooie dag om mezelf eens goed te verzorgen. Kopje koffie extra, al moet ik het zelf zetten, en later op de dag ff ordinair aan de drank. Klinkt alsof ik mijn hand niet omdraai voor een paar magnum's, Jéroboam's of misschien één luttele Nabuchodonosor. Benamingen, die volgens mij uit de Champagne stammen, maar het mag niet verbazen dat die me meer aan mij  hart liggen dan de beduidend beperktere versies uit de Bordeaux. Wat echter wel enigszins ontluisterend is, betreft het feit, dat je in een omgeving met zero-tolerance qua alcohol in het verkeer, beseft hoe makkelijk je  elders die toegestane 1 à 2 glaasjes nuttigt en ook regelmatig die grenst passeert. Wat dat betreft is die 0,5 promille in het verkeer in feite pure hypocresie.

 Maar soit, vandaag de stad in en dan kan het gemotoriseerde vervoer mooi staan blijven en de slaapplek desnoods op handen en voeten bereikt worden, al is me dat nog nooit overkomen in mijn leven en gaat deze keer ook zeker niet de eerste worden. 

Verdunnen

 Regelen in Nederland, soit! Dingen regelen in Frankrijk was en is soms nog steeds wennen. Maar het kan nog steeds erger. Soms overtreft de werkelijkheid alsnog je nachtmerries, misschien niet de ergst denkbare maar dan toch de gemiddelde lijn en dat terwijl ik in de laatste categorie inmiddels toch kan bogen op een behoorlijke ervaring.

 Maanden bezig met overleg, uitwisseling van wensen, ervaringen en noodzakelijk geachte (van mijn kant dan tenminste) informatie en dan ter plekke weinig meer aantreffen dan welwillend onvermogen. Steeds weer de instelling dat als het aardig in de richting komt, het toch goed genoeg is ... Nee, dus, maar peuter dat aan het verstand van iemand, die al z'n levenlang alleen maar wijn met water heeft gedronken of misschien zelfs meer water dan wijn. Het is vandaag mijn dag niet.

Googlig

 Een pannetje water in mijn handen zou zo aan de kook kunnen geraken. O, wat heb ik een hekel aan deze ongevraagde bemoeizucht. Ik zorg net zo goed voor mijn eigen beveiligingen als voor het normale wel en wee in mijn bestaan. Mochten er digibeten zijn, die dat niet doen, dan gaat mij dat geen ruk aan. Ik wens niet ongevraagd over één kam te worden geschoren en bovendien slaat het gewoon nergens op. Ik heb geen moederkloek nodig, niet van vlees en bloed en al helemaal niet digitaal. Laten ze zich bezig houden met de grote lijnen en hun programmatuur laten doen wat het moet doen ..... en dan hebben ze nog genoeg te doen, meer dan genoeg.

 En zichzelf ook nog een beetje per e-mail op de borst lopen kloppen, dat ze een illegale inbreuk op mijn inlog hebben weten te voorkomen ...... Als ik iets had om te schieten, ik had het allang gedaan. Niks voorkomen k*tkl*te sukkels maar voor een berg irritatie gezorgd en meer dan dat! Zie hun arrogante manier van denken. Ik denk "Fuck off, waar bemoei je je mee." en zij hebben een illegale inlog voorkomen. Kan de self-fulfilling prophecy erger? Nauwelijks toch?

Digicontrole

 Zoveelste gek*t met die zogenaamde goedbedoelende internetdiensten. Ditmaal Google. Ik log van een voor hen onbekende plek in ....... daar was de controle al bezig ..... of ik me ff kenbaar wil maken met telefoonnummer, etc. ter identificatie. Het is, dat ik mijn net aangeschafte mini niet wil opofferen, anders zou ik het ding met een gil tegen de muur lanceren. Wat is dit weer voor een godverdommens gedoe. Laten ze zich bezig houden met hun eigen zaken en niet de mijne. Waar ik uithang gaat niemand ene fuck aan en al helemaal niet Google&Co. Zo bont heeft zelfs mijn moeder het nooit durven maken. Weg met die zooi. Ik zal ze bedanken voor dit duwtje in de rug, stelletje onbeschofte, zelfingenomen hufters.