Eerst echt ff de afwas doen en dan freewheelen we verder verkrampt de middag tot een eind. De ochtend heeft ondanks de getrotseerde pijn weinig extra's gebracht. De zoveelste rekening betaald. Dat mag inmiddels wel eens wat minder. En gepoogd om een bewijs te verkrijgen, dat ik leef. Ongeintje, dat vanaf nu jaarlijks zal moeten worden herhaald. En als al die uitkerende instanties deze aanpak erop na houden komen er nog een paar van die verzoekjes bij. Dus de eerste keer maar goed proberen te doen, al is dat geen garantie, dat het volgende jaar op dezelfde wijze kan worden afgehandeld.
De brief is in 7 talen gesteld. Nederlands, Engels, Frans, Duits, Spaans, Italiaans en volgens mij Turks. Geen Roemeens dus. En hoewel de dame in kwestie, die volgens mij toch echt de meest aangewezen persoon is om de boel af te handelen, een collega heeft geraadpleegd, die het Duits machtig is, was het voorspelbare resultaat, dat ik me niet aan het juiste adres had gewend. Nu naar Sibiu en vraag me niet waarom, maar iets zegt me, dat ik op de door de dame aangewezen plek een soortgelijk verhaal te horen zal krijgen. Ook in Roemenië hebben ze muren en kasten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten