Ga ik de slag maken en pogen nog iets leesbaars in eenen en nullen te produceren? Ik denk het niet. Dat voelt aan alsof ik de dag uren terug wil zetten voor een herstart. Nee, dus. Morgenochtend weer. Geen taxi-activiteiten, gewoon een normale ochtend. In zoverre ik dat vooruit kan zien.
De tijd stroomt deze week versneld door mijn handen. Als water, maar dan gesmeerd. De week is alweer bijna voorbij en er is weinig uit mijn handen gekomen. Weinig van de dingen die ik graag had zien gebeuren. Voor de rest een hoop, maar nietszeggend. Praktisch geklungel. Moetjes. Dwalende momenten.
Blijf dubbel in het beleven, ondergaan en waarderen van mijn dagelijkse gang van zaken. Misschien zelfs wel dubbel in het dubbel-zijn. Me ergeren aan de tijd die verloren gaat aan dingen, die me niks zeggen of niet aanstaan en als ik dan iets doe uit het rijtje van mijn strevens is het ook weer niet goed, omdat dan de dingen, die op de een of andere manier iets moeterigs hebben, weer niet gedaan worden.
Moe word ik daarvan. Moe van mezelf, door mezelf, met mezelf. Dan wil ik weer alles van me af kunnen schudden en uit mijn weg trappen. Dan voelt het als de hulk, die uit zijn kleren knalt. Dat tenminste wil, maar het niet helemaal lukt. Belemmeringen. Je zou toch denken, dat ik er geen last van zou moeten hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten