Afhankelijk van de zaken waar je zelf mee bezig bent, valt het oog op bijpassende artikelen of vallen je parallellelen op, waar je anders overheen gelezen zou hebben. Van het artikel enkel kop en staart gelezen. De rest 'moet' nog. (Zie eerder) Maar een boekbespreking van een dame, die het moment aanhaalt, waarop je kind niet meer dat kind is waar je voor moet zorgen, en je dus zeeën met tijd aan andere zaken kunt besteden. Wat ga je doen? Hoe ga je je 'nieuwe' leven inrichten?
Ik weet inmiddels, dat je voor dergelijke vragen geen kinderen nodig hebt, die het nest verlaten. Zoals gezegd moet ik het artikel nog doorwerken. Misschien leidt dat nog tot verdere bespiegelingen. Maar het brengt me weer bij die kinderen in mijn leven, die er nooit gekomen zijn. Had het gekund? O ja. Het is er gewoon niet van gekomen. Het had makkelijk anders kunnen lopen. Hoewel ik bij dit onderwerp altijd wel zoiets heb gehad, wat ik ook bij katten heb: ze zijn 1 hooguit 2 jaar hartstikke leuk, daarna vnl afwezig en soms zelfs vervelend, maar je heb toch nog een jaar of twintig voor ze te zorgen.
Bij honden werkt dat anders, hoe vaak ze ook met kinderen worden vergeleken. Honden passen zich aan, luisteren, zijn trouw en hechten waarde aan jouw gezelschap. Allemaal eigenschappen die je bij kinderen (afhankelijk van de leeftijd) alleen met de nodige fantasie weet terug te vinden. Inzichten, die deels uit de tijd na de gepasseerde kinderkeuzemogelijkheid stammen. Ik ben kortom nog steeds niet rouwig om mijn kinderloosheid, al bespaart het me niet het geworstel op weg naar een nieuw leven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten