De rust ontbreekt. Halverwege de krant het blad dichtgevouwen en huiswaarts getogen. Het begint vervelend te worden. Niet alleen als relaas. Ook gewoon feitelijk. Moet ik me werkelijk bij het nekvel pakken en dwingen om de rust te hebben dingen te doen, die ik graag zou willen doen? Toch een beetje te gek voor woorden. Dat je dat af en toe moet doen om de keuken schoon of de tafel opgeruimd te krijgen is toe daar aan toe. Maar bij het lezen van een krant ...?
Wat maakt het uit of ik daar nu twee of vier uur mee bezig ben? Ik weet niet wat het is, maar het idee dat het artikel, waar ik aan wil beginnen, ws weer een half uur of meer gaat kosten, maakt op een gegeven moment. dat ik me niet meer de rust gun om te blijven zitten. Dan wil ik ineens weg of in elk geval stoppen met de krant zonder dat daar nou zoiets als een afspraak toe dwingt.
Zou het beter werken als de tafel opgeruimd is? Ja, dat is, wat je dan wijst maakt. Maar na de tafel is er gegarandeerd iets anders dat het stokje overneemt. Dit is zo'n foute nonsens. Wordt tijd, dat ik dit mechanisme weet te ontzenuwen. Het is niet, dat de tafel opgeruimd moet zijn, aleer ik me mag overgeven aan zoiet als krantlezen. Het is omgekeerd. Als ik me niet de rust gun om die krant te lezen, krijgt de rommel op de tafel meer gewicht dan ie in feite heeft. Dat is de ronde-richting. Je mag niet pas als .... maar je neemt de mindere dingen eenvoudig mee, omdat je zo lekker bezig bent met al die leuke zaken. Het is kortom in mijn eigen belang om de leuke dingen de benodigde ruimte te geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten