Een maffe middag. Mariana rijdt met Elenora en andere vrouwen van hot naar haar om het administratieve deel voor de begrafenis en het vrijgeven van het lichaam voor elkaar te krijgen en ik sta in de zon te genieten van de vooruitgang van de bestratingswerkzaamheden aan de voorkant van het huis. Het moet me maar niet kwalijk genomen worden, maar dan schiet wel door mijn hoofd "Ga ik het eindresultaat nog meemaken?". Voor dit soort gedachten is minder meer dan voldoende.
Wat gebeurt, is een mooie versie van het feit, dat men alles laat voor wat het is en de ander helpt. Er is een hoop te regelen in korte tijd. Goed voor de direct betrokken om niet in het leed te verzuipen, maar ondoenlijk als ze zichzelf tot alles zou moeten aanzetten. Ook met een begrafenisonderneming in Frankrijk en vervolgens een in Utrecht krijg je de meest onverwachte vragen, waar geen tijd voor is, om er over na te denken. Begrijpelijk dat hier alles strak ingekaderd zit in een dwingend regime. Niet nodig om te denken. Wat je moet is dingen doen.
Een hoop, waarvan de zin verloren is gegaan, maar toch gebeurt, omdat het altijd zo is geweest. Huis schoon, stoep schoon, sterke drank, fris en notencake voor de condoleances, nog meer toeters en bellen voor de uitvaartdienst. Dingen die zich na zes weken, 6 mndn en een jaar herhalen. Maar dat weet ik pas sinds kort. Dus direct 4 borden, 4 mokken en 4 lepels kopen anders moet je er iedere keer weer achteraan. De witte wijn, het brood en de rijst is niet nodig om in te slaan. Nog ff en ik kan een uitvaartonderneming beginnen hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten