Sibiu, dus. Het aangename met het nuttige verenigen. Lekker stuk rijden, genieten van de zon en het uitzicht op de toppen van de Karpaten, ff er tussenuit en wat kleine manco's in de voorraad aanvullen. De parketmeneer was zo netjes om zijn wegblijven te melden, waardoor ik na het schoonmaken van de kookplaten de handdoek op het aanrecht kon gooien. Weekend! Vier-en-een-halve dag ploeteren lijkt me zat voor iemand, die zich voorgenomen heeft zijn leven niet (meer) te vullen met verplichtingen.
Chocoladetaart, verse jus en natuurlijk een Latte Macchiato. Maar vooral toch niks hoeven, althans dat gevoel hebben, mensen kijken en de tijd schuldloos laten verstrijken. Straks in de middagzon langs de terrassen in de binnenstad slenteren, ergens neerploffen voor nog een koffie of iets anders. Misschien een winkel induiken. Aan de borrel. Een maaltijd bij de Portugees en dan ergens in bed duiken, liefst Casa Luxembourg of Continental Forum.
Zo schuift de werkelijkheid het droomgebied binnen. Wat heb ik toch met dat "vooral toch geen verplichtingen". Dat was er niet toen aan het Frankrijk-avontuur werd begonnen. Over verplichtingen gesproken ... En dan de honden. Is nou ook niet iets, wat je zomaar aan de kant kunt schuiven. Moet wel bekennen, dat de kennel in de laatste jaren af en toe meer was dan een uitkomst. Maar toen zat de worm al in de appel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten