De laatste rommel in de keuken is er niet meer van gekomen. Daarvoor zijn wel de contouren opnieuw zichtbaar van de mooie keuken, zoals ie bij de realisatie bedoeld was. Er doet kortom iets deugd. Hoi, hoi, hiep hoera. Een teken van hernieuwd leven. De eerste beweging ter ontkenning van een definitief coma?? Zo erg was het toch niet, of heb ik iets gemist? Iets wat wel vaker wil voorkomen, als je er niet helemaal meer bij bent.
Ben ik zo diep gegaan? Heb niet het idee. Dat ik de teugels kwijt was, ontken ik niet. Wil ook niet beweren, dat nu alles weer onder controle is, maar actieve sturing lijkt mogelijk. Het is prettig om te merken, dat ondanks de moeite, die het kost, en de niet te ontkennen interne tegenwerking toch beweging mogelijk is in de gewenste richting.
Nog een paar van die worstelingen en ineens schiet ik dan uit die kauwgumzooi, waar ik nu al jaren op de een of andere manier in vast geplakt blijf zitten. Dat is tenminste het beeld, dat ik heb. Ergens moet die befaamde bal een momentum weten op te leveren, die zijn eigen voortbeweging in stand weet te houden, zonder dat ik steeds weer mijn schouders er onder hoef te zetten. En dan nog snelheid maken ook. Lijkt me heerlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten