Prachtige dag weer. Koude nacht. Frisse ochtend. En 's middags kun je heerlijk in het zonnetje zitten. Wat ik dan ook gedaan heb, in afwachting van het moment waarop ik mijn onwillige lijf weer onder het dekbed kon schuiven.
De overvloed aan overgebleven drank moest veiliggesteld. Een familie kreeg aardappels aangeboden. Vrienden moesten uitgezwaaid maar wilden eerste de nieuwste vorderingen in 13 zien. Alles bij elkaar een kleine twee uur afzien in ongeduldig wachten. En eenmaal tussen de lakens, eindelijk indommeld ondanks een hoofd, waar weinig geen pijn aan deed, hoor ik gestommel richting de slaapkamer en steekt het onmogelijke mens van de overkant haar kop om de slaapkamerdeur en stapt, ondanks mijn duidelijke reactie, dat ze as de sodemieter moet wegwezen, doodleuk de kamer binnen. Pas na diverse malen herhaald te hebben dat ze moet vertrekken, draait ze tegensputterend om en gaat heen.
Niks geen kloppen bij binnenkomst, maar dat ben ik al gewend, geen "Hallo" of "Kaspar/Mariana" als ze niemand ziet en dan ook nog eens doodleuk door het hele huis struinen tot ze een levende ziel aantreft. Nu lag ik in bed, voor hetzelfde geld had ik in bad gelegen of op de plee gezeten. En dat alles om spullen in de diepvries te leggen, waarvan Mariana al in de ochtend (bleek) had gezegd, dat we daar geen plek voor hadden. Hoe stom cq ziekelijk nieuwsgierig ben je dan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten