De afwas als de life-line, waarmee ik me uit het drijfzand van het bestaan probeer te trekken. Zo kennen we 'ons' weer. Niet de herinneringen, waar je om zit te springen. Wat geweest is, hoort dat ook te blijven. Ervaring is belangrijk, maar hoeft niet zonodig op herhaling. Geloof me, het is hardnekkiger dan fietsen of zwemmen, overleven is genetisch ingekapseld.
Ok, het is slechts een zwakke afspiegeling van het origineel, maar gevoelige plekken moet je met rust laten en niet in gaan zitten prikken of de omstandigheden daar de gelegenheid toe bieden. Het is als snijden in je lijf. Het is ff lullig, zeker met plaatselijke verdoving, maar na 2-3 dagen voorbij. Daarna heb je 'alleen nog maar' last van jeuk, pijnscheuten, weersomslagen en 'in de weg zitten'.
Vandaag dus ff de verkeerde druk op de verkeerde plek op een ongewenst moment. Ik ga mezelf voederen en uitgebreid verwennen met alles wat met ontspannen te maken heeft of zou kunnen hebben. Dat was weer een dag zoals ie niet bedoeld was. Ik grossier erin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten