De afwas stokt, Adéle(19) schalt uit de luidsprekers. Bijna een oude bekende qua situatie. Ff down. Even ongewenst besef laten bezinken. Het leven loslaten en aan de kant plaats nemen. Laat maar gaan. Straks, straks stap ik wel weer op. Nu ff in mijn hoekje. Geen rust. Met rust gelaten willen worden. Het leven zat, maar geen trek in de dood.
Klinkt erger, dan het is, maar er zit weinig tussenin. Een paar duizend meter vrije val, maar wel met parchute voor het laatste stukje. En nu is het mijn keuze. Dat scheelt. Tenminste .... Ja, geen gelul, dat is een wereld van verschil. Het mag. Het kan. Ik doe ipv onderga. Jammer dat er buren zijn, maar het spaart m'n trommelvliezen.
Mezelf nu kunnen uitknijpen als een gigantische steenpuist. Duim links, duim rechts. Druk verhogen en ... daar spettert de zooi alle kanten op. Vijftig, niet overdrijven, 43 jaar ellende eruit drukken, wel zorgen voor een pak pampers onder handbereik. Is dat het, waarom je steeds sentimenteler wordt naarmate de leeftijd vordert? Omdat de emmer zo vol zit, dat de kans op die laatste druppel steeds reëel is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten