De rust legt het in de loop van de middag af. Waar tegen? Tegen de drukte die derden in mijn leven veroorzaken met stommigheden en ander ongewenst gedoe. Bouwvakkers die weereens denken, dat ze weten hoe het moet zonder mij iets te vragen. Een automobilist, die eerst vol in de rem gaat en dan pas zijn richtinaanwijzer laat oplichten. Maar vooral toch Mariana's mantra "Ik heb geen idee. Weet ik niet. Is me ontgaan." bij de zoveelste simpele vraag, wat geleid heeft tot het overduidelijk verkeerde resultaat. En dat kan alles, echt alles zijn. De onvindbare sleutel. De stront aan de schoenen waarmee ze door het huis loopt. Een kat waar die niet hoort. Een afspraak die vergeten wordt. Een bericht dat nooit verzonden is. Een telefoon die ineens niet meer werkt of barsten vertoont. Etc. Etc. en etc-etc. En dat heeft niks met het recente sterfgeval te maken, is er hooguit een graadje erger door geworden. Een zeldzame chaoot. En volgens mij heeft ze er helemaal geen last van. Iets wat ik van mijzelf niet kan zeggen. Niet in de laatste plaats, omdat ik op de een of andere manier altijd bij de warboel ben of wordt betrokken. Van "Weet jij waar mijn telefoon is?" t/m ergens staan wachten, waar het bij nader, maar niet gedeeld inzien niet nodig is.
Nee, dit is geen klagen maar 'geïrriteerde verwondering'. Het begint langzaam door te dringen, dat het geen vergissingen zijn, maar dat wat ik me niet voor kan stellen weldegelijk werkelijkheid is. Zo kunnen mensen dus door het leven struikelen, d'r zelf nauwelijks last van ondervinden en door de jaren heen een vorm ontwikkeld hebben, die door de direct omringende, bekende buitenwereld zonder grote problemen wordt geaccepteerd. Soort van "Ooooo, dat is Mariana." Misschien denken mensen ook zo over mij, maar dan in elk geval niet, omdat ik chaotisch ben ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten