Acht uur op, wat toch bijna gelijk staat aan uitslapen ware het niet, dat ik pas na twaalven in mijn nest lag, en bij vijven de knoopjes af. Iets met leeftijd en/of een beroerde conditie? Niet eten en een paar glazen witte wijn kan ik niet de schuld geven, maar zullen wel hun steentjes bijdragen. Het benutten van het lunchtijdstip wil, na mndn streven met wisselend succes, op dit moment weer niet lukken. Door de week zijn het Mariana's werkuren, die dwarszitten omdat ze net na de lunch eindigen. Mariana maakt het niks uit, maar mijn lijf wordt niet gelukkig van een maaltijd om een uur of vier.
De hoofdmaaltijd de avond inschuiven is het ook niet, omdat de avondinvulling nog steeds weinig verder komt dan vroeg het bed in kruipen. De dilemma's van het dagelijkse leven, maar niet heus. De oplossing is simpel maar niet sympathiek. Gewoon koken en apart eten. Vrees dat ik in deze iets meer aan mezelf dan aan de gewenste gezelligheid moet denken. Bovendien maakt die late maaltijd een fatsoenlijk middagprogramma onmogelijk en dat voor 4 van de vijf weekdagen. Ook verre van praktisch. Stomme werktijden. Stom ... werk.
Maar goed, allemaal niet op vandaag van toepaasing en desondanks komt er ook vandaag niets van terecht. De routine, de vanzelfsprekendheid ontbreekt. Geen herinnerende regelmaat. En van mijn lijf als soort reminder hoef ik het niet te hebben. Da's een kwestie van kip en ei. Teveel warboel, teveel dingen die niet vanzelf gaan. Bijna alsof ik nog over het ademen na moet denken ook. Hoewel, nu we het daarover hebben .... ach, laat maar zitten ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten