Laat ik voor de afwisseling een keertje een positieve noot de wereld in sturen. Ik leef! En dan bedoel ik dat niet biologisch. Het mag zelfs een luizenleven heten. En komt daarbij akelig dicht in de buurt van wat ooit de bedoeling was en nog steeds is, want graag meer, meer, meer. Had me dat wel wat rimpellozer en stukken makkelijker realiseerbaar voorgesteld. Geen afzien, geen 'moeten', van het leien dakje, (mooi niet) dus. Iets wat waarschijnlijk met datzelfde "meer, meer, meer" te maken heeft. De lat een eindje naar beneden en er valt weinig meer te piepen.
En een hoop van het gepiep van nu kan bovendien met een korreltje zout worden genomen. Voorkomt boeren, als je de bierdrinkers in de kroeg mag geloven. Maar dat terzijde. De kroeg van het dorp. Ik ben er al in geen mndn meer geweest. Het bierseizoen is grotendeels zonder mij verstreken. Waarom? Teveel andere dingen te doen? Ik gun me de tijd niet? Vergeten? Andere interesses? Het is maar, wat jezelf wilt zien.
Alles kost tijd, meer tijd dan ingeschat en nog meer tijd, omdat ik het verdom om te rennen. Met lopen kom ik er ook. Maar wel later. Dat vergeet ik dan ff. Niet dat ik dus zou moeten rennen. Nee, ik moet tot op zeker hoogte berusten in de traagheid, waarmee het leven zijn nieuwe vorm krijgt. Slowlife. En dat niet voor de salami maar voor je eigen bestaan. Me neerleggen bij de verkeerde inschatting cq het uit de klauwen laten groeien van de wensen. Terug, dus, bezinnen. Mooi tijdsbestendig voor de komende mndn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten