Zonder nou de eerste onhandigheden op het relatieterrein breed uit te gaan meten (Nee, doe ik lekker niet!) schommel ik de afgelopen weken tussen twee nachtelijke werelden, die een tegenovergestelde boodschap vormgeven. Enerzijds het veelvuldig verblijf in hotels en soms het eindeloze hardlopen en anderzijds de realisatie van een samenzijn, dat er 35-40 jaar geleden geen seconde van gekomen is.
Vannacht ging dat zelfs nog een stapje verder. Behalve de wederzijdse vreugde over het eindelijk samenzijn, maakten we ook nog samen een huis op orde en schoon. Alsof het leven een grote voorjaarsschoonmaak onderging.
Ik vrees dat de beelden een groot 'wens'-gehalte bevatten, al kwam het niet zo over. Als ik zo de loopgraven bezie van de aanstaande familie-oorlog, is voorlopig nog geen sprake van eindelijk te komen, waar ik atijd al had willen zijn. De felheid waarmee Mariana zich opstelt naar haar schoonzus voorspelt weinig goeds en dat voor een plek, waar ze weinig anders mee kan dan het de ander niet te gunnen. En dat laatste snap ik nog wel. 24 is 'haar' plek, de plek waar ze letterlijk het nodige in geïnvesteerd heeft, de plek waar ze haar moeder 20 jaar verzorgd heeft, waar haar ouders hebben geleefd en haar schoonzus meermaals de deur is gewezen. Maar op twee plekken leven kan niet en die schoonzus heeft een eigenschap, die Mariana mist, die gaat indien nodig over lijken. Kortom een ongelijke strijd. Zolang als 24 in de familie blijft zal die strijd blijven spelen en ik naar mijn rust kunnen fluiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten