Ja. Wat nu? Zondag. Geen soep met ballen gevolgd door gekookt kippenvlees (uit de soep) met halfgare groenten. Zeker geen culinair hoogstandje, maar behalve wennen ga je je vreemd genoeg aan de raarste zaken hechten, als de regelmaat van de confrontatie maar langgenoeg duurt. Da's een.
De net begonnen gewenning aan het idee van nieuwe honden kan weer in de ijskast. En misschien moet ik me ook gewoon niet meer laten verleiden, dat idee op te pakken, zolang ik niet voor mezelf helder heb, wat ik wil. Da's twee.
Door al het gedoe is de week weer voorbij en alles gebleven bij wat het was, muv de pup dan. De tafel nog steeds een zooitje, keuken half gedaan, badkamer deels onbruikbaar en de rest ertussenin als vanouds. Da's drie.
De tuin gaat, als het zo doorgaat, ongeschoond de winter in. Kwalijk en slap. Da's vier.
Wat de aannemer nog denkt te doen is me niet helder. Er staat nog zeker twee weken aan betalingen open voor werk, dat nog niet verricht is. En zoals er nog steeds, reeds betaalde zaken af te maken zijn aan het woonhuis, zo zijn er ook de nodige losse draadjes bij het gastenverblijf. Da's vijf.
De kranten stapelen door, Mariana nog steeds nog steeds letterlijk en figuurlijk vnl. afwezig, de winterbanden moeten op de auto, het ruitensproeimiddel winterhard gemaakt worden, etc, etc, etc, etc. Da's zes.
Langzaam word ik meegezogen in een levenswijze, waarin niks wordt gepland, maar de zaken gebeuren net voor of net nadat het te laat is. De pek van het Roemeense platteland. Of is het Mariana's manier van leven? Bijna fatalistisch. Alsof het leven je overkomt en dan maar klagen, als het niet is, wat je zou willen, dat het was. Van het een naar het ander rennen, richtingloos, als een kip zonder kop. Nee, da's niet zeven, da's meer een en alles. Van het ene drijfzand in het andere terecht gekomen. Tijd dat de zweep erover heen gaat en niet alleen over mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten