Natuurlijk

 'Het gevaar' voor Prada is absoluut nog niet geweken, maar bij de heren schijnt de druk een beetje van de ketel. Alsof ze zich neer hebben gelegd bij het feit, dat zij het niet zullen zijn, die aan hun trekken gaan komen. Een tussentijdse pauze? Ik vertrouw ze nog voor een cent alleen in de buurt van Prada. Eerst maar eens de biologische aanwijzingen voor de goede tekenen zien dan wel dat met de foute is gestopt. Het zou fijn zijn als het werkelijk voorbij is. De uitgaansronden zij enerverende momenten. Bovendien moet ik tweemaal lopen, waar eenmaal me soms al teveel kan zijn.

 Vanochtend dus iets minder gestresst in de auto gestapt en met Prada naar de aparte uitlaatplek gereden. Hoewel ze er nog niet vanzelf in springt is de afkeer voor de auto duidelijk geminderd. Ter plekke gaat de neus naar de grond en komt daar alleen af om met de oren gespitst de omgevig af te turen. Ik verwachtte ff wolven of zo te zien aankomen zo gespannen stond Prada vanochtend in één richtig te kijken. Maar er verscheen niks. Tussen het snuffelen door ging haar blik iedere keer weer in dezelfde richting. Er zal iets geweest zijn. Iets met geluid. Geluid waar mijn oren niks (meer) mee kunnen.

 Prada vanmorgen de leiding gelaten en met verbazing geconstateerd, dat ze ongeveer op een pas nauwkeurig hetzelfde rondje liep wat we gisteren hebben gemaakt. Spoorzoeken? Hondstrouwheid? Uiteindelijk de leiding over genomen en een extra slinger gemaakt. Het was een prachtig, mistige en frisse ochtend. Echt nachtvorst gehad. Aan de grond en de eerste meter daarboven alles wit. Nog niet het sprookjesachtige landschap, dat je hartje winter kunt hebben, als ook alle bomen bedekt zijn met een wit laagje ijs.