Zenuwen als staalkabels, maar dan niet in de betekenis van kracht maar van spanning. Het begin van de nacht moeten besteden aan het kwijtraken van een danig opgefokt gevoel. De verleiding is groot om het op het konto van het computerspel te schrijven. Het herinnert me aan het eerste jaar na de dood van Yoland. Lege avonden, die ik mn aan het begin probeerde door te komen met het kijken van Tv-series. Ben daar redelijk snel mee gestopt en heb, maar dat terzijde, de Tv daarna nooit meer aangezet. Een simpele aflevering uit de serie Law & Order of CSI en zeker zoiets als Cold cases joegen me de stuipen op het lijf, knepen mijn strot dicht en lieten het hart op hol slaan. Lingo was net te doen.
Inmiddels kan ik daar wel weer gewoon naar kijken. Denk ik, want geprobeerd heb ik het niet. Net als bij een een hoop andere aanslagen op mijn incasseringsvermogen zullen de effecten zijn gesleten. Gesleten maar niet verdwenen. Het blijven zwakke, verzwakte plekken met moeilijk voorspelbare gevoeligheden. Dus, een eventueel heftige reactie op het gehak en gehakt worden kan ik niet uitsluiten. Hoewel ik net gisteravond teruggekeerd ben naar het begin van het spel en overnieuw ben begonnen met de intentie minder moorddadig tekeer te gaan. En ik moet zeggen, dat lukte me vrij aardig.
Om meer zekerheid te hebben over de mogelijke effecten van het spel op mijn zenuwgesteldheid kan ik er natuurlijk het best een paar dagen mee stoppen, zien of de innerlijke drukte dan wegblijft en kijken wat gebeurd, als ik het spel weer ter hand of ter toetsenbord neem. Maar ik kan natuurlijk ook gewoon doorduwen. Is de snelste manier om aan veranderingen te wennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten