Metro. Waar is de aantrekkingskracht ooit begonnen? De aanzet tot deze verleiding is ooit in de Makro begonnen. Op de achtergrond gestimuleerd door de verhalen over de Halles in Parijs. De plekken waar je 'alles' kon kregen. Alles en in grote hoeveelheden, mocht je dat willen. Er was in mijn 'Utrechtse jaren' nog een andere plek, waar je verlekkerd kon watertanden van al de aangeboden mogelijkheden op het terrein van eten & drinken. Sligro, volgens mij. Die ging het dan weer in Parijs halen. Inmiddels niet meer in de Halles maar in Rungis ten ZO van Parijs.
Niet dat ik daar nou de deur plat liep. Daar had je een pas voor nodig en die was ik niet rijk. Maar als het dan weereens lukte om mee te liften, was het als een kind in een snoepwinkel. Tien cent te besteden en hoe doe je dat op de beste, dwz achteraf meest bevredigende of minst spijt veroorzakende vorm.
In Frankrijk werd dat dus de Metro mèt pas. Groente, zuivel, wijn, vlees & vis, huishoudelijke benodigdheden en natuurlijk keukenuitrusting. Op detailniveau bleef niet zoveel van dat idee van 'alles' over. Zeker de Franse hypermarchés konden qua aanbod de concurrentie zeker aan. Maar stond ik open voor het effect van de massaliteit en het deels meer gespecialiseerde aanbod, dan kon ik het nog steeds warm krijgen. En dus nog!
Het aanbod in Sibiu is nog beperker dan in Limoges en meer nadruk op non-food. Toch, hoewel het ff duurde, kreeg ik weer de smaak te pakken. Die neiging om genoeg in te slaan om een weeshuis te verwennen. Me weten te beheersen. Desondanks zat de Peugeot achterin goed voel. Prettig dat dat soms weer kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten