De aanhouder wint. Toch? Ik vrees dat 'Vent' hetzelfde idee heeft. De aanhoudendheid waarmee hij trouw ergens voor ons huis blijft liggen is indrukwekkend. Bij de verlaten buren in de tuin, direct voor onze poort of aan de overkant op de door ons aangelegde parkeerplaats. Hij deed het al voordat Prada's hormonen op hol sloegen en gaat stug door nu de hormonen het langzaam voor gezien houden.
Het is een herderachtige hond. Kleiner of beter compacter van formaat en zonder de aflopende achterkant. Of heet dat achterhand? Jong. Een of twee jaar misschien iets meer. Erg toegankelijk. Aanhankelijk. Maar ook fel en duidelijk aanwezig naar andere honden toe. Bijt zonder problemen van zich af.
Dat is het punt bij dit soort honden. Bij Lady is het hetzelfde. Die dieren hebben zich vanaf pup een bestaan moeten veroveren in de marge van de schaapshonden, ongeïnteresseerde dorpsbewoners en wildere soortgenoten. Ik zie het bijna dagelijks bij een nwe 'wilde', een pup van 4 of 5 mndn inmiddels, die oa door Lady & Co overal wordt opgejaagd. Het beestje moet enerzijds van zich afbijten en anderzijds steeds weer verkassen. Alleen dominantie redt zo'n beest, denk ik. Maar dat hangt af van formaat en karakter. Bovendien is het ws een teef, en dient zich het volgende pup-probleem aan. Maar het zal iedereen aan z'n reet roesten net als de overal rondslingerende plastic flessen en ander afval.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten