Volgens mij ben ik nog steeds niet bijgekomen. Ik hang in een soort beschermende gelatenheid. Zover te overzien is er geen lichamelijke schade. Wel woedt er innerlijk een storm, die geen uitweg vindt noch wil gaan liggen. De auto zit daarentegen stevig in de kreukels. Dat heet opofferingsbereidwilligheid.
Vergeleken met de bus, die erbij betrokken was en die de overal langs de weg liggende greppel in werd gedrukt, was er erger aan toe. Het is haast een wonder, dat er geen gewonden of erger zijn gevallen.
Weer een keertje bewezen, dat je ongelukken je meer worden aangedaan dan dat je ze zelf maakt. Een bus inhalen zonder (voldoende) zicht op het tegemoetkomende verkeer. Russisch roulette achter het stuur. De idioten al zovaak moeten ontwijken, maar je moet ze dan wel kunnen zien. Dat was nu pas op het allerlaatste moment. Zowel tegenligger als ik zaten in feite al naast de bus of in elk geval zo dichtbij, dat we geen kant meer op konden, toen we elkaar zagen. De overmoedige bestuurster knalde eerst op mij en vervolgens tegen de zijkant van de bus om daarna achter me de berm in te schuiven. De jonge bestuurster verklaarde later, dat de bus en ik haar klem hadden gereden .... Je moet het lef maar hebben.
Gelukkig wat meer geïnteresseerde agenten dan bij de klap van Mariana. Het lulverhaal van de meid werd niet serieus genomen. Mooi meegenomen, maar wat schiet je er eigenlijk mee op? Half twaalf ongeluk. Na negenen pas weer thuis. Geen nwe Pc. Een auto naar de klote en nu maar zien, dat dat alles op goede wijze wordt afgehandeld. Goed voor mij en mijn Citroën en niet zozeer voor de verzekering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten