Het ziet er naar uit, dat we het hoogtepunt van de hormoontoestanden hebben gehad. Flokkie wil nog wel, maar die wil eigenlijk altijd wel. De ander staat niet eens meer op als we naar buiten komen. Da's toch een verschilletje met de avond, dat hij hier de boel liep te slopen om binnen te komen. Prada zelf is niet echt duidelijk. Het bloeden lijkt gestopt en haar wil om te spelen hoeft niet meer door de hormonen aangedreven te zijn. Maar het arme beest is een beetje gestresst geraakt van het heen en weer gesleep naar de auto en (ook) daardoor uit haar doen geraakt. Ergens de komende dagen de oude route nog maar eens proberen. Niet los natuurlijk, wat ik vandaag op die andere plek voor het eerst wel heb gedaan. Je zou veertien dagen strijd leveren om op het allerlaatste moment nog verneukt te worden. Liever iets te voorzichtig dan te goedgelovig.
Ook voor mij wordt het een minder gestresste toestand. Krijg ik iets meer tijd om me aan mijn eigen, niet hormonaal gestuurde waanideeën te wijden. Maar niet deze avond. Nu genoten van het verdwijnen van de zon op de west-georiënteerd hellingen. Prachtig warme goudgele kleuren van de verdorde grasvelden, de gemaaide graanakkers en de nog staande verdroogde mais. Tussendoor nog wat groene(re) weilanden, langzaam verkleurende loofbomen en hier en daar struiken volgepakt met felrode bessen.
Half zeven bijna. Alleen de heuveltoppen liggen nog in de zon. Over een half uur schermert het. De beesten komen terug van het weiden. Avond, of ik het nou wil of niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten