Tijd om terug bij mezelf te komen. Mariana's waarom's op me af laten ketsen. Ik ken het. Ik ken het uit den treure. Het levert niks op. Gebeurd is gebeurd. Papieren zijn getekend. Procudures ingang gezet. Verzekeringen doen de komende week hun ding. Het enige wat ons rest is wachten op de uitkomst en zien wat we daar mee kunnen of willen doen. Maar goed, makkelijk praten. In deze heb ik de afstand. Deze keer is het niet mij overkomen. Neemt niet weg, dat je ergens in meegesleurd wordt, als je niet uitkijkt. Dus toch nog een beetje te doen vanuit mijn kant.
Terug op mijn eigen pootjes komen dus. Ik verdenk me er zelfs van, dat ik bijna dankbaar was voor de afleiding. Ontsloeg me vandaag van het bedenken, wat ik wilde, nog voor ik me bedacht had, dat ik daar iets mee moest. Timing perfect dus. Over de invulling ben ik minder te spreken. Had het nou geweest, dat ik met Mariana naar de Metro moest ivm met haar lesuren Gastronomie, had hetzelfde effect gehad met een beduidend minder rampzalige vormgeving. Wat zou het toch prettig zijn, als je in dit soort zaken vooraf gekend zou worden. Wil je vandaag boodschappen doen in de Metro of neig je voor de broodnodige afwisseling meer naar een ongeluk met alleen materiële schade?
Nonsens vrg natuurlijk, maar indien dan als was het ongeluk vanmiddag niet gebeurd. Vanuit die optiek is het onbegrijpelijk, dat omstandigheden altijd autonoom willen kunnen beslissen. Kun je als mens nog zo zorgvuldig handelen, in de daarbij betrokken keten van beslissingen zit altijd wel ergens iets of iemand te dobbelen. Ach, leven. Je zou de toevalligheid er bijna van vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten