Het tempo is nooit om over naar huis te schrijven geweest en de laatste tijd doet het onder voor een beetje slak, maar we gaan nog steeds vooruit. Behalve op de alledaagse terreinen zit ook in de meer morbide hoek beweging. Ik betrap me de laatste tijd met enige regelmaat op een soort tegenargumentatie, als het hele doodgedoe zich weer roert, die er voorheen niet was.
Behalve dat druk maken over het feit, dat je in theorie ieder moment het leven kunt laten, weinig zin heeft, duikt de relativering op om me gewoon maar eens bezig te houden met het feit, dat dat vertrek sowieso ergens de komende jaren in de planning zit. Niet mijn planning, maar dat verandert daar weinig aan. Ipv mezelf ervan te overtuigen, dat het niet zo'n vaart zal lopen, is het misschien handig om te beseffen, dat uitstel zeker niet tot afstel leidt.
Omarmen van het idee, wil ik het niet noemen. Verre zelfs van dat. Maar een beetje verkennend snuffelen kan ik niet ontkennen. De demystificatie van het grote niets? Klinkt prachtig, maar dat is het niet. Meer het voorportaal van een zekere acceptatie van het simpele feit. Niet dat ik ineens de antwoorden heb op vragen, die me jaren met regelmaat de stuipen op het lijf hebben gejaagd en dat soms nog doen. Maar de switch trekt wel de angel uit het geheel. Gewoon bezig met het besef van eindigheid, dat lijkt me al een aardige dobber
Geen opmerkingen:
Een reactie posten