Enige tientallen doden gestorven gisteren en de meesten niet zo lekker ook. Gelukkig niet in het kader van mijn doods-tic maar digitaal in de wereld van Dishonored 2. En dat op het een moment dat mijn leven zo van activiteit piekt(e), dat ik geen moment op de oude vertrouwde wijze met dood (kunnen) gaan bezig ben geweest. Notabene op een moment in het jaar dat daar alle aanleiding toe bezit.
Het relativeert ook, al dat gesterf om de paar minuten door sabelhouwen, pistoolkogels of kruisboogpijlen om 'even laden' later weer vrolijk hetzelfde traject af te leggen en te hopen, dat je deze keer de tegenstander dodelijker weet te treffen òf, en dat deel van het spel ontgaat me nog, ongezien mijn weg weet te vervolgen. Het reageert lekker af al dat gehak en geknal, maar levert -als ik het goed begrijp- in feit een negatiever wordend spelverloop op.
Het is geen Wolfenstein en ook daar waren er al speldelen, waar je letterlijk aan voorbij kon lopen. In dit geval leiden, zoals ik ergens in een bespreking las, vele wegen naar Rome. Betekent, dat het spel na één doorloop ook niet direct naar de plank verwezen hoeft te worden om er te verstoffen. Keuze uit twee hoofdpersonen en diverse geweldsscenario's, waarvan ik met het rechttoe/rechtaan hak- en knalwerk waarschijnlijk de 'simpelste' weg heb gekozen. Al die mogelijkheden verklaren een beetje de overdaad aan bestandsbelasting bij het installeren.
Vanavond weer verder en zien of de bloederigheid een beetje beperkt dan wel vermeden kan worden. Als het derde spel geeft wat het belooft, gaan het de komende winter korte nachtjes worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten