Het wordt een beetje veel hond, maar ik verzin het niet zelf. Hoewel ik mezelf nooit zo gezien heb, vrees ik, dat ik meer in de goedheid van de mens geloof, dan dat ik dat zelf heb door gehad. Op de terugweg met de honden loopt de vriend van lady met haar in het kielzog op een auto af, die uit het dorp komt en rechts in de berm parkeert. Een zoon of eerder kleinzoon volgens mij van een oude dame die daar woont. Hij rijdt in verschillende wagens en kwam nu aan in zijn terreinspeeltje.
De hond loopt rustig, geïnteresseerd als altijd op de imiddels stilstaande auto af. Op het moment dat de hond bij de rechterkant van de voorbumper is, geeft de bestuurder een enorme lel gas, slipt, verliest (gelukkig) de controle over het stuur en de hond kan wegspringen. Deze mensen, er zat nog een vrouwmens in de auto, hebben niks nooit enige confrontatie met die hond gehad. Hun eigen teef is na een nest op mysterieuze wijze verdwenen en het jonkie wat er nu rondloopt, loopt constant met een bol getrokken rug en de staart geheel weggevouwen tussen de benen tegen het onderlijf.
Zo'n moment brengt niet het beste in me boven. Niet dat je daar nou zoveel aan kunt doen zonder in een verkeerde spiraal terecht te komen. Maar je zou zo iemand toch het liefst een horde van enige tientallen minder vriendelijke honden toewensen op een plek waar hij ze niet kan ontkomen. Van mij hoeven ze 'm niet tot bloedens toe te bijten, maar een beetje rondom blauw zou wel op z'n plek zijn ... zelfs als dat zeer ws niks zal oplossen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten