Minder door het spel bevangen zien de verkeerde gedachten weer hun kansen schoon. Zondagavond begonnen met het wegzakken van de spelbeelden, als ik mijn ogen sluit. Voor het eerst sinds iets van een week dook de dood weer op in mijn gedachten. Het klooit een beetje aan in de gedachtenstromen, die daar werkelijk geen ene oer mee te maken hebben.
Je accepteeert wat niet te vermijden valt. Vervelend wordt het als het, zoals vanmiddag je behoefte aan een middagdut doorkruist. Waarom val ik 's avonds (inmiddels) zonder problemen in slaap en schrik ik op momenten als vanmiddag steeds weer op/terug op het moment, dat ik wegzak? Een beetje van moe naar moedeloos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten