De afwas schreeuwt om gedaan te worden. Een deel van de Metro-inkopen heeft nog geen plek gevonden. Hondenvoer raakt op en -erger- geen melk meer voor in de koffie. Genoeg ingangen naar de normaliteit. Ff geen vechtrobots proberen uit te schakelen of vlees- en bloedbewakers in mootjes hakken.
Het is nog vroeg en zeikweer. Regen ben je snel zat, maar anderzijds kan het hier zolang droog zijn, dat je de mogelijkheid van neerslag bijna vergeet. Is echt anders dan in Frankrijk of Nederland. Het zijn niet meer van die zomerse plensbuien, waarbij de straat in een rivier verandert. Ik weet niet, waar ik voor zou kiezen, als ik het moest doen. Ik denk, dat ik een lichte voorkeur heb voor de stortbuien. Het gedruil heeft iets neerslachtigs, zeker als het zoals nu dagen aanhoudt.
Niet dat momenteel iets mis is met mijn stemming. De ervaring heeft geleerd, dat ik zaken beter niet kan benoemen, omdat ik anders het tegendeel oproep, maar ik voel als geheel een stukje steviger aan, sta steviger in mijn slippers. Wat meer potentiële veerkracht. Veerkracht, die ik graag even niet aanspreek maar koester.
Allez in de benen. Aan de slag met mijn eigen leven. Stukken saaier dan de fantasiewereld van mijn digitale alias maar daarvoor vele malen overzichtelijker en beter hanteerbaar. Je zult twintig maal met de afwas moeten beginnen, voordat je 'm eindelijk gedaan hebt. IRL kun je niks opslaan, dat is een serieus verschil. Je kunt niet terug naar wat geweest is. Je kunt enkel voort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten