Het gaat traag. Ik ben traag. Langzaam maar voorwaarts. Het normale leven krijgt weer ruimte, neemt 'm nauwelijks. Het is trekken en duwen van twee kanten. Vanuit het idee 'iedere dag iets' mag ik niet klagen. Wijn van afgelopen jaar is eindelijk in de fles terecht gekomen en de laatste rondslingerende Metro-inkopen hebben een plek gekregen. De afwas daarentegen bedelt om aandacht. Het aanrecht kreunt en steunt onder de last van de vuile vaat.
Voor echte vrijheid qua dagelijkse doen en laten moet je alleen wonen, in je eentje zijn en het liefst natuurlijk op dat onbewoonde eiland met die goede internetverbinding en de wekelijkse passage van een Metro-boot. Ondersneeuwen in je eigen rommel kun je, zoals de omschrijving, aangeeft alleen jezelf aandoen. Een spanningsveld waar ik het trouwens zelf ben, die de problemen maakt. Mariana is daar wonderwel stoïcijns in. Niet zo vreemd, als je bedenkt hoe het leven ooit in 24 zijn gang ging en mn dan in de multifunctionele kamer waar Mariana feitelijk de dagen met haar moeder deelde. De keuken-/eet-/slaap-/doucheruimte, waarin ook de kuikens hun eerste weken verbrachten. De afwas en het verschonen van het bed waren daar 'minor details'.
Maar goed, ik heb me deze keer niet uit het lood geslagen of anderszins de touwtjes uit de handen laten glippen. Het is wel aan mij om weer terug op de rails te komen. En dat lukt ook wel. Genoeg ervaring mee. Het zou alleen wat sneller mogen. Schijnbaar denkt een meerderheid van mijn veelvoudige ik's daar anders over. Weet je wat? Ik zie het wel. Wanneer? Natuurlijk morgen. Wanneer anders?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten