Gisternacht was al een kleine ramp, maar herkenbaar en wonderwel te hanteren. Vannacht was een nieuw hoofdstuk in het genre 'Stuipen op het lijf jagen'. Het spul houdt er een indrukwekkende variatie in z'n presentatie op na. Het was weer ouderwets vrezen voor het ergste en geen enkele relativering wist er doorheen te breken. Daar lig je dan zo'n beetje, wetende dat het in alle redelijkheid nergens op slaat, maar de combinatie van feiten en verzinsels is zo levensecht, dat de aanstaande dood nauwelijks te ontkennen valt.
Een paar minuten, voordat ik om zeven uur eruit moest om taxi te spelen, keerde iets van rust in lijf en gedachtenwereld terug. Twee van zulke nachten achter elkaar kan ik me niet heugen. Volgens mij gunde ik me meestal een paar dagen rust tussendoor. Verbazingwekkend ook dat ik gisternacht in een haast wetenschappelijk gedreven rust in staat was om van afstand te registreren wat, wanneer en waarschijnlijk waardoor veroorzaakt werd, wat de gevolgen waren en hoe die het beste te ontzenuwen zijn en vannacht werd ik er ouderwets door overdonderd.
Het gevoel op de drempel van het niets te staan en wat dan allemaal door je heen gaat. Niet de film van je hele leven, maar wel een hoop en vnl banaliteiten. Wat aan onafgemaakte klussen achterblijft. De ellende waarin Mariana zich zal storten. Hoe het verder moet met de pups. Dat de tuin mijn Waterloo is geworden. Het vermalen van de druiven weinig zin heeft gehad. En ga zo maar verder. Mag het vanavond een onsje minder wezen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten