Lome dag. Me mn bezig gehouden met Rosa. Het diertje loopt net als ik een beetje met d'r ziel onder de arm/poot. Inmiddels avond oogt het alsof het niks ernstigs is en het beestje morgen ws weer het normale gedrag zal vertonen. Ze slaapt veel en ik hou d'r warm. Doe ik toch nog iets vandaag. Ze drinkt, al is het weinig enthousiast. Piest (helaas binnen) maar niks van diarree of zo. Ws een lichte ongesteldheid dank de vaccinatie.
Maar eerst direct afkloppen. Dit soort blikken vooruit willen nog weleens afgestraft worden. Dat gun ik het arm dier niet. En mezelf ook niet. Deze moet net als Prada opgroeien en oud worden. En mij het graag gegeven zijn, om dat mee te mogen maken.
Typisch trouwens, dat een dier dat zich duidelijk niet lekker voelt, zoveel meer sympathie weet op te wekken, dat een ziek mens. Het feit dat een mens op eigen gelegenheid naar een dokter en/of apotheek kan gaan, werkt blijkbaar diep door èn in het voordeel van het medeleven voor het dier. Honden kunnen dan ook nog eens zo intens verdrietig kijken. Rosa's blik laat me sneller smelten dan een pakje boter in de gloeiende houtkachel.
Straks bedenken waar ik haar de nacht laat. Buiten lijkt me geen goed idee. Binnen in het leefgedeelte ook niet. Bij de rest in de tuinkamer maar dan met de deur dicht? Ik zie wel. Nu eerst het dorp opschrikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten