Ik krijg een sik van die hondse hormonen en die aldoor haperende 'n' begint me ook danig te irriteren. Een 'Off day'? Een dag waarop ik maar met de grootste moeite mijn ogen geopend kreeg. Ja, de vorm is ver te zoeken. Tijd om alles weer eens ff op gepaste afstand te zetten. Niet dat ik zoveel aan Prada's hormootoestand kan doen, maar ik kan me er minder druk over maken, tenminste dat proberen. En zo zijn er nog tig andere zaken te relativeren.
Mooi moment voor de afwas, een lap over het aanrecht en de dweil over de vloer. Tegen de tijd dat dat gebeurd is, hebben we het grootste deel van de dag weer geslecht. Ondertussen lijstjes maken en prioriteiten prikken. De hele chaos op volgorde in het gelid zetten. Een beetje zicht op de warboel herwinnen.
Een beetje ergernis kan over het algemeen geen kwaad, maar als je er mee je bed uit komt, heb je de teugels duidelijk weer teveel laten vieren. Al die kringetjes waarin iedere keer weer om de hete brei wordt gedraaid. Waar je steeds weer in vervalt door eigen nalatigheid of ongewenste omstandigheden. Vermoeiend. Krap drie uur op en alweer bedrijp.
Op en neer, heen en weer, ronde na ronde, dag voor dag. En dan tolt het nu nog in mijn lijf ook. Letterlijk. Wat is dat nu weer? Waar is de weldadig loomheid gebleven van de dagen, waarop het lijkt alsof de dingen vanzelf gaan? Is een keurslijf aan te bevelen boven vrijheid? Je zou toch bijna gaan twijfelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten