Tijd dat ik mezelf en mijn rug weer aan enige pijniging ga bloot stellen. De blokkade van mijn nek geeft zich niet zomaar gewonnen. Als ik dit werkelijk aan het computerspel heb te danken, mag ik wel oppassen als ik de draad weer oppak. Maar gezien de hardnekkigheid waag ik die oorzaak inmiddels te betwijfelen. Bovendien ben ik afgelopen jaar in deze tijd met een soortgelijke klacht bij de massagedame terecht gekomen. En toen kan ik vanalles gedaan hebben, maar niet fanatiek op digitale tegenstanders in zitten hakken.
Er is één beweging, die ik niet maken moet, maar blijkbaar maakt die beweging zo vanzelfsprekend deel uit van het verdere bewegingspatroon, dat ik steeds weer te laat denk "Shit, dat had ik niet moeten doen!". Ondertussen is het gewoon strontvervelend en weet ik niet, wat ik zou kunnen of moeten doen om het euvel te verhelpen. Dus maar wat gaan proberen. Want één ding is zeker, het stimuleert het bezig zijn niet en uitvluchten om niet te doen wat gedaan moet worden heb ik genoeg zonder dat daar fysieke beperkingen bij komen kijken.
En natuurlijk heb ik nu het nauwelijks kan, de neiging om een hoop te willen doen. Als er fysiek of anderszins geen vuiltje aan de lucht is, laat die neiging om dingen te willen doen duidelijk minder van zich horen. Dat is inmiddels zo'n vanzelfsprekende verdraaiing, dat ik het zou missen, als ik me nu niet zou storen aan de opgedrongen beperking(en) en me zou verbazen, als ik probleemloos met alles aan de slag zou gaan, als de nek per nu van zijn verkramping zou worden verlost. Soms kan ik me gewoon niet serieus nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten