Zoals de zon buiten door de mist heen probeert te komen, zo zit ik te wachten tot de dag zich vanzelf ontrolt. De dozen zichzelf vouwen. Spullen uit zichzelf de gewenste selectieprocedure afwikkelen. Aansluitend òf in de doos huppen òf in de hoek gaan liggen. De dozen zich groeperen. Het achter mijn rug kortom een gezellige en gerichte drukte is zonder dat ik me daar verder mee bezig heft te houden. Helaas, een verhuizing regel je niet zittend op een terras in Toulouse of nu beter Barcelona.
Verhuizers willen best voor je inpakken, maar dat is het werk niet. Het werk is het bepalen van de uitverkoren onderdelen, die meegaan naar de laatste étappe van mijn bestaan. Ja, ook dat element blijft natuurlijk meespelen. Ik ga tenslotte zelf ook mee.
Ik heb, voor zover ik dat zelf kan bepalen, volgens mij geen last van een ongebreidelde verzamelwoede. Bij mij straks geen kranten tot aan het plafond. Die periode heb ik gehad. Op een verhoudingsgewijs grote hoeveelheid lege potten, potjes en flessen na ben ik eerder een backpacker, dan iemand voor wiens bagage de hotelportier een rolwagen nodig heeft. Maar ik ben daarvoor erg trouw. Eenmaal opgebouwde waarde wordt slecht met de grootste moeite aan de kant geschoven, zelfs als het spullen van decennia geleden betreft. Maar ook daar zal het selectiebijl moeten toeslaan. Krimpen is wat moet. Afscheid nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten