Nog een drempel te gaan .... Ik ken mezelf natuurlijk iets langer dan gisteren en weet precies waar de schoen op dit ogenblik wringt. Er moet iets, waar ik het eigenlijk niet mee eens ben, maar andere alternatieven zijn er nauwelijks, eigenlijk niet. De zoveelste hete brei met bijbehorende omtrekkende bewegingen, zorgvuldige ontwijkingsmanoeuvres. En maar hikken, steeds weer er tegen aan.
Tegen jezelf ingaan is soms irritant ingewikkeld. Soms gaat het vanzelf, maar nu heb ik het resultaat niet in eigen hand. Dat is andere koek. Nek uitsteken en niet weten of je geaaid wordt of getroffen door een slag. Argumenteren, afstand nemen, vanuit de ondenkbaarste hoeken bekijken, incasseringsvermogen peilen, verliesbereidwilligheid testen, zelf overtuigen en dan ..... nog steeds die drempel. Een paar stappen terug en een hernieuwde aanloop ..... Een spel dat nu een paar dagen speelt, zonder dat het zicht geeft op de mogelijke uitkomsten, zonder zelfs het gevoel te hebben de snaren op de juiste wijze te bespelen. Terwijl het in één slag raak moet zijn. Een spel zonder herkansing.
Ik draai in zorgvuldig gecoördineerde oncontroleerbaarheid van pas naar pas, sla mezelf gade en hou de brei met een schuin oog in de gaten. Vanuit mijn wensen spiedend naar de mogelijkheden, waarvan ik alleen die ene juiste wil. Masseren en argumenteren. Desnoods een fles wijn of zelfs twee. Resultaat is nu ff alles dat telt. Woorden. Overtuiging. En de gewenste opluchting. Tussen 'hier' en 'daar' ligt ergens de oplossing, maar helaas niet voor het grijpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten